مقدمه

«يَا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا لاتُقَدِّمُوا بَيْنَ يَدَىِ اللّه ِ وَرَسُولِه وَاتَّقُوااللّه َ إِنَّ اللّه َ سَمِيعٌ عَلِيمٌ يَا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا لاتَرْفَعُوا أَصْواتَكُمْ فَوْقَ صَوْتِ النَّبِىِّ وَلاتَجْهَرُوا لَهُ بِالْقَوْلِ كَجَهْرِ بَعْضِكُمْ لِبَعْضٍ أَنْ تَحْبَطَ أَعْمالُكُمْ وَأَنْتُمْ لاَ تَشْعُرُونَ»
اى كسانى كه ايمان آورده ايد. چيزى را بر خدا و رسولش مقدّم نشمريد (وپيشى نگيريد) وتقواى الهى پيشه كنيد كه خداوند شنوا و داناست. اى كسانى كه ايمان آورده ايد! صداى خود را فراتر از صداى پيامبر نكنيد، و در برابر او بلند سخن مگوئيد (و داد و فرياد نزنيد) آن گونه كه بعضى از شما در برابر بعضى بلند صدا مى كنند. مبادا اعمال شما (بخاطر بى ادبى ها) نابود گردد در حالى كه نمى دانيد.
مولوى:
از خدا جوييم توفيق ادب بى ادب محروم ماند از لطف ربّ
بى ادب تنها نه خود را داشت بدبلكه آتش در همه آفاق زد

«ادب» چه واژه شيرين و دلپذيرى است، چه كلمه نشاط آور و زيبايى است، چه لفظ دلنشين و دوست داشتنى است، كلمه اى كه همه دوست دارند معنى و مفهوم آن را در همه جا و همه كس شاهد باشند، و در همه رفتار و كردارها نمايان گردد، و همه مجسمه آن معنى و مفهوم باشند.
شايد هيچ واژه اى باندازه آن مورد توافق و خواست همه انسانها نباشد بطورى كه همه انسانها و ملّتها با هر دين و مرامى كه باشند از كوچك و بزرگ آن را بپسندند و به آن عشق بورزند، و دوست داشته باشند هم خود به آن آراسته باشند هم ديگران، آرى موضوعى كه همه آرزوى آن را دارند و با تمام وجود به آن عشق مى ورزند.
اما سئوال اين است چرا اين واژه با اينكه اين قدر مورد خواست و علاقه همه اقشار است تا اين حدّ مورد بى مهرى قرار گرفته و مى گيرد، با اينكه اگر در زندگى فردى و اجتماعى حضور جدّى پيدا كند زندگى را شيرين و زيبا و پر معنى و اميد بخش و سعادتمند مى سازد و انسانها به هم نزديك شده و محبت ها و علاقه ها بين انسانها چند برابر مى شود.
پس چرا با اين همه آثار خوب و فراوان و جايگاه ارزشمند كمتر از آن سخن گفته مى شود و كمتر در مورد آن نوشته مى شود.
ممكن است رمز همه اين بى مهرى ها اين باشد كه همه فكر مى كنند خوبى و جايگاه آن براى همه روشن و واضح است و سخن گفتن و نوشتن در مورد ادب پرداختن به امور بديهى و وقت تلف كردن است و اگر كسى به آن بپردازد توجهى به او و سخنان او نمى شود، زيرا همه بر اين باورند كه ادب خوب است و همه بايد در مقابل خالق هستى و همه انسانها بلكه همه موجودات كه مخلوقات او هستند ادب را پيشه خود سازند چون شخصيّت انسانى انسان به مؤدّب بودن او سفارش مى كند علاوه بر اينك خالق جهان و همه انسانها آنرا براى انسان شايسته و لازم مى دانند.اما بايد پذيرفت و باور كرد كه سخن گفتن و نوشتن در مورد آن گرچه براى يادآورى و بيان جوانب و موارد مختلف آن و اهميت ويژه آن در شيرين كردن زندگى دنيوى و اُخروى در حدّى كه نياز است مناسب بلكه ضرورى است، بويژه آنكه مى بينيم در ضمن آيات قرآن و سخنان اهل بيت عليهم السلام ابعاد تازه اى از معنى و مفهوم و نمونه هاى زيبايى از ادب اسلامى بيان شده است.
از اينرو براى استفاده بيشتر از فرهنگ غنى اهل بيت عصمت و طهارت چهل درّ گرانبها را برگزيديم به اميد آنكه بتوانيم آنها را فراگرفته و در زندگى فردى و اجتماعى به خوبى پياده كنيم و خود و جامعه را بسوى جامعه اى پر از محبت و صفا و صميمت سوق داده و زندگى ايده آل و خداپسندانه داشته باشيم.
محمود شريفى
بيست و دوّم ارديبهشت ماه 1385

امام صادق عليه السلامفرمود: بهترين چيزى كه پدران براى فرزندان خود به ارث مى گذارند، ادب است نه مال، زيرا مال از بين مى رود و ادب باقى مى ماند.

رسول خدا صلي الله عليه و آلهفرمود: فرزندان خود را احترام كنيد وآنان را نيكو ادب كنيد تا آمرزيده شويد.

رسول گرامى صلي الله عليه و آلهفرمود: هيچ پدرى هديه اى بهتر از ادب نيكو به فرزندش نداده است.

امام صادق عليه السلامفرمود: ما از شيعيان خود كسى را كه عاقل، فهميده، آگاه، بردبار، با ادب، سازگار، صبور و راستگو باشد دوست داريم.

اميرمؤمنان عليه السلام در وصيتى به فرزندش امام حسن عليه السلامفرمود: پسرم، بهره ات را از ادب غنيمت بدار، و قلب خود را براى آن آزاد گردان، زيرا قلب بالاتر از اين است كه به آلودگى بياميزى، و بدان كه اگر كمبودى داشته باشى به وسيله ادب بى نياز مى شوى، و اگر غريب و تنها باشى ادب دوست و همراه تو خواهد بود كه با وجود آن وحشتى نخواهد بود.

امام باقر عليه السلام فرمود: سكوت انسان باادب دردرگاه الهى برتر ازتسبيح گفتن نادان است.

امام صادق عليه السلامفرمود: طمع شيطان در دانشمند بى ادب بيشتر است از طمع او در دانشمندِ مؤدب بنابراين مؤدّب شويد و گرنه باديه نشينان خواهيد بود.

امام على عليه السلام فرمود: ادب انسان را از حسب و نسب بى نياز مى كند. (يعنى خودش مايه شرافت است).

امام على عليه السلام فرمود: مؤمن در دنيا صادق است، و حركت او مؤدّبانه است و سخنش همراه با خير خواهى است و پندش نرم و آرام است، و از كسى جز خدا نمى ترسد.

رسول خدا صلي الله عليه و آلهفرمود: ادب نيـكو زينت عـقل است.

مولاى متقيان فرمود: اى مؤمن! علم و ادب قيمت و بهاى توست، پس در بدست آوردن آنها تلاش كن، هر چه علم و ادب تو زيادتر گردد ارزش و عظمت تو بيشتر مى شود، توسط علم و آگاهى به طرف خدا راهنمايى مى شوى و بواسطه ادب بهتر مى توانى در خدمت پروردگارت قرار گيرى و بنده بواسطه ادب خدمت مى تواند ولايت و قرب الهى را به دست آورد، پس نصيحت را بپذير تا از عذاب الهى نجات يابى.

امام صادق عليه السلامفرمود: چهار خصـلت است كه انسان بواسطه آنها آقايى پيدا مى كنـد: عفّت، ادب، سخاوت و خرد.

از امام على عليه السلام نقل شده كه فرمود: هر كه به ادب حريص باشد بديـهاى او كم خـواهـد شد.

على عليه السلام فرمود: ادب مايه كمال مـرد است.

على عليه السلام فرمود: ادب نيكوترين اخلاق است.

از على عليه السلام نقل شده است: مـردم به ادبِ شايسـته،بيش از طلا و نقره نيازمندند.

امام على عليه السلام فرمود:: ميوه ادب، خوش اخلاقى است.

حضرت امير عليه السلام در وصيت به امام حسن عليه السلامفرمود: ادب، مايه بارورى عقل و تزكيه قلب و زينت زبان و راهنماى انسان به اخلاق پسنديده است، اگر ادب همراه انسان نباشد او حيوانى رها شده بيش نيست، خداوند به ادب خير دهد كوچك را آقايى مى بخشد، پس در جستجوى ادب باش تا شخصيت وثروت بدست آورى، هركس پى ادب باشد به وسيله آن چيره مى شود كسى كه آن را رها كند بر او چيره مى شوند و حمله مى آورند.

رسول خدا صلي الله عليه و آلهفرمود: قرآن مركز تربيت الهى است پس درحدّ توان ادب آن را بياموزيد، اين قرآن ريسمان الهى و نور نمايان و مايه شفاى مفيد است، پس آن را بخوانيد... .

از امام حسين عليه السلام سؤال شد: ادب چيست؟ امام فرمود: ادب آن است كه از خانه خود كه بيرون مى روى، با هيچ كس بر خورد نكنى جز آنكه او را برتر و بهتر از خود ببينى.

از امام على عليه السلام آمده است: نيـكوتـريـن ادب، آن است كه تو را از گناهان باز دارد. (يعنى در مقابل خـدا مـؤدب بـاشى)

از اميرالمؤمنين عليه السلام نقل شده كه فرمود: برترين ادب اين است كه انسان در حدّ و مرز خود بايستيد و از اندازه خويش تجاوز نكند.

امام عسكرى عليه السلامفرمود: در ادب خودت همين كافى است كه از آنچه از ديگران نمى پسندى اجتناب كنى.

از امام على عليه السلام آمده است: بهترين ادب آن است كه از خودت شروع كنى.

على عليه السلام فرمود: بـاارزش تـرين ادب حفظ جوانمردى است.

رسول خدا صلي الله عليه و آلهفرمود: مؤمن ادب الهى را به كار مى گيرد: هنگامى كه خدا به او گشايش دهد او هم توسعه مى دهد و زمانى كه خدا از او باز داشت، او هم مراعات و امساك مى كند.

امام زين العابدين عليه السلام فرمود: بيمارى شديدى پيدا كردم پدرم فرمود: چه ميل دارى؟ گفتم: ميل دارم از جمله كسانى باشم كه در مقابل آنچه پروردگارم براى من در نظر گرفته چيزى را پيشنهاد نكنم (يعنى به انتخاب او راضى باشم) پدرم فرمود: آفرين برتو كه شبيه ابراهيم خليل عليه السلامهستى كه هنگامى كه جبرئيل عليه السلام (در حالى كه او در ميان آتش بود) گفت: چه نيازى دارى؟ ابراهيم عليه السلامفرمود: چيزى به پروردگارم پيشنهاد نمى كنم اوخودش مرا كافى است وبهترين وكيل است.

كنيزى شاخه گلى براى امام حسن عليه السلامآورد، امام بزرگوار فرمود: تو در راه خدا آزاد شدى، گفته شد چرا در مقابل يك شاخه گل او را آزاد كردى؟ فرمود: خداوند ما را تربيت و ادب آموخته است كه فرمود: هنگامى كه بشما هديه اى داده شد شما بهتر از آن را هديه بدهيد وهديه بهتر آزادى او بود.

امام حسن عليه السلام راوى گويد: امام حسن عليه السلام را ديدم كه غذا مى خورد و مقابلش هم سگى بود، امام بزرگوار هر لقمه اى را كه ميل مى فرمود، لقمه اى هم براى آن حيوان مى انداخت، گفتم: اى فرزند رسول خدا آيا اجازه مى فرماييد كه اين سگ را از غذاى شما دور كنم؟ فرمود: آن را رها كن زيرا من از خدا شرم مى كنم كه جان دارى به صورت من نگاه كند و من بخورم و به آن غذا ندهم.

اميرالمؤمنين عليه السلام فرمود: امام حسن در زمان حيات رسول خدا صلي الله عليه و آله مرا اباالحسين صدا مى كرد و امام حسين مرا أباالحسن مى خواند و آن دو پيامبر را پدر خطاب مى كردند، هنگامى كه رسول خدا صلي الله عليه و آله از دنيا رفت آنان مرا پدر صدا كردند.

امام باقر عليه السلام فرمود: امام حسين عليه السلام به احترام امام حسن عليه السلام در حضور او هيچ وقت لب به سخن نمى گشود، همينطور برادرش محمد حنفيّه هم با وجود امام حسين عليه السلام به احترام او در حضورش سخن نمى گفت.

نقل شده است: امام سجاد عليه السلام در بين راه كه به كلوخى برمى خورد، از مركب خويش پياده مى شد و با دست مباركش آن را از بين راه كنار مى زد.

امام صادق عليه السلام فرمود: امام زين العابدين عليه السلام ده بار با مركبى به حجّ مشرف شد و هيچ تازيانه به آن حيوان نزد.

از امام رضا عليه السلام نقل شده كه فرمود: از بعضى از عالمان آل محمّد صلي الله عليه و آله يعنى ائمه عليهم السلام سؤال شد كه ادب نماز چيست؟ فرمود: حضور قلب، فارغ بودن اعضا، خوار و ذليل ايستادن در مقابل پروردگار بزرگ، بهشت را طرف راست و جهنم را در طرف چپ خود ببيند و صراط را در مقابلش و خدا را جلوى خودش در نظر بگيرد.

رسول اكرم صلي الله عليه و آله در وصيتى به على عليه السلام فرمود: اى على، شايسته است مسلمان دوازده خصلت را در مورد سفره غذا بياموزد كه چهارتا از آنها واجب است، و چهارتا مستحب است و چهارتا از آنها ادب است. اما واجبات سفره عبارت است:
1 ـ شناخت غذا (كه از كيست و چگونه بدست آمده) 2 ـ نام خدا بردن
3 ـ سپاسگزارى
4 ـ رضا
اما مستحبات آن عبارتند:
1 ـ روى پاى چپ نشستن
2 ـ با سه انگشت خـوردن
3 ـ از جلوى خـود غذا برداشتن و خـوردن
4 ـ تميز كردن انگشتان
و اما ادب سفره:
1 ـ لقمه را كوچك برداشتن
2 ـ خوب و زياد جويدن
3 ـ كم نگاه كردن به صورت ديگران
4 ـ شستن دستها.

اميرمؤمنان عليه السلام فرمود: هنگامى كه كسى عطسه كرد، به او بگوئيد: يرحمكم اللّه يعنى خدا شما را مورد لطف و عنايت قرار دهد، و او بگويد: خداوند شما را ببخشد و مورد لطف قرار دهد زيرا خداوند فرمود: هنگامى كه به شما هديه اى داده شد شما هم هديه اى بهتر به او بدهيد.

امام صادق عليه السلام فرمود: كسى كه ادب دارد بايد در معلومات خود تحقيق و كاوش كند و اقتضاى ورع وپرهيزگارى اين است كه آنچه را نمى داند نگويد.

امام عسكرى عليه السلام فرمود: شادمانى كردن پيش اندوهناك، از ادب بـه دور اسـت.

امام صادق و امام باقر عليهماالسلام فرمودند: اگر جوانى از جوانان شيعه پيش من آورده شود كه دين شناس نيست او را ادب خواهم كرد. و امام باقر عليه السلام مى فرمود: در پى آگاهى و بصيرت باشيد و گرنه شما از باديه نشينان خواهيد بود.

ابو هاشم جعفرى گويد: خدمت امام رضا عليه السلام بوديم، صحبت از عقل و ادب شد، امام عليه السلام فرمود: خرد هديه اى از خداوند است و ادب زحمت است (و به دست آوردنى). پس هركس در راه ادب زحمت بكشد به آن دست مى يابد، ولى كسى كه در مورد افزايش عقل خود را به زحمت اندازد جز نادانى چيزى عايدش نمى شود.