سخنان امام على عليه السلام

پسر عزيزم! ... در راهى كه از گمگشتگى در آن بيم دارى ، گام مزن ؛ زيرا خود را از سرگردانىِ گمراهى نگاه داشتن ، بهتر از برنشستن بر مَركب هراس هاست.

مبادا مَركب هاى آز ، تو را بتازانند و به پرتگاه هاى هلاكت اندازند!

اگر به گناهى آلوده شدى ، بى درنگ آن را به توبه بشوى.

با برادرت اندرز بى غرضانه گوى ، خواه در نيكى باشد يا بازداشتن از ناپسند.

پسر عزيزم! بدان هر كه عيب خود را ببيند ، از پرداختن به عيب ديگران ، باز مى مانَد.

هر كه به جايگاه هاى نامناسب رود ، متّهم شود.

پسر عزيزم! هيچ گنهكارى را نااميد مكن . چه بسيار گناه آلوده اى كه عاقبتى نيكو يافته است.

هركه در پىِ راستى بكوشد ، سبك بار شود.

آگاه باشيد كه هر كس بى فرجام نگرى ، خود را در كارها افكند ، با پيشامدهاى رسواكننده روبه رو شود.

عاقبت انديشى پيش از اقدام به كار ، تو را از پشيمانى باز مى دارد.

هر كه به پيشواز نظرهاى گوناگون برود ، جايگاه هاى خطا را بشناسد.

از نيرنگ بپرهيز ، كه خوى فرومايگان است.

عزّت مؤمن ، بى نيازى او از مردم است.

با گسستن پيوند ، خويشاوندىِ آدمى را رشدى (وفايده اى) نيست .

ديدار بسيار ، دلْ تنگى (و ملال) مى آورد .

از گناهان بپرهيزيد ؛ زيرا روزىِ بنده اى كه دست به گناه آلايد ، بند آيد.

مرد ميانه رو ، درويش نشود.

دعا كننده بى عمل ، چون تيرانداز بى زه باشد.

روزى را با صدقه دادن ، درخواست كنيد.

مبادا در كارها ، پيش از فرا رسيدن زمانشان ، شتاب ورزى يا هنگامى كه زمانشان رسيد [در انجام دادن آن] سهل انگارى كنى .

به راستى خيرانديش ترينِ مردم نسبت به خويش ، فرمانبردارترين ايشان از پروردگارش ، و خودفريب ترين آنها ، نافرمان ترينشان از خداست.

اگر بر شما بدى رفت ، همان سان كه دوست داريد شما را ببخشايند ،ببخشاييد ودر گذريد.

اى كميل! [ديانت و فقاهت را] جز از ما مگير تا از ما باشى.

اى كميل! هيچ حركت (و عملى) نيست ، مگر آن كه در آن به شناخت آن نيازمندى.

خدا را ، خدا را درباره نماز ، كه بهترين كردار و ستون دين شماست !

زاهد دنيا كسى است كه حرام ، صبرش را نرُبايد و حلال ، از شُكرش باز ندارد.

دوستت را چندان به اندازه دوست بدار كه بسا روزى دشمنت شود ، و دشمنت را چنان به قاعده دشمن دار كه بسا روزى دوستت شود.

صبر نسبت به ايمان ، مانند سر است به پيكر . پس هر كه صبر ندارد ،ايمان ندارد.

صبر بر سه گونه است : صبر (يا شكيبايى) بر مصيبت ، صبر (يااستقامت) بر فرمانبردارى ، و صبر (يا خوددارى) از گناه.

دنيا دو روز است : روزى به سود توست و روزى به زيانت . اگر به سود توبود ، شادان مشو و اگر به زيانت بود ، اندوه مخور ؛ زيرا به اين دو آزمايش مى شوى.

آدميزاده ، شبيه ترين چيز به ترازوست : يا با نادانى سبُك شود و يا به دانش ، سنگين گردد.

نيك بخت آن كس است كه از سرگذشت ديگرى پند آموزد.

از اخلاق پست بپرهيزيد ، كه والا را پست مى سازد و بزرگوارى را نابود مى كند.

دوست ، براى برادر خود دوست [واقعى] نيست ، مگر آن كه وى را در گرفتارى و غيبت [و نيز] پس از وفاتش حامى (و نگهبان) باشد.

كسى كه خود را در معرض تهمت قرار دهد ، نبايد بدگمانِ به خويش راسرزنش كند.

اى مردم! تقواى الهى پيشه سازيد ؛ زيرا صبر بر تقوا (خوددارى) ، آسان تر از صبر بر عذاب خداست.

چون چيزها به همسرى يكديگر درآمدند [و ملازم يكديگر گشتند] ، تنبلى و ناتوانى به هم آميختند و فقر از آن دو بِزاد.

هر كه اندازه نگه دارد ، خدايش روزى فزايد ، و هر كه اسراف كند ، خدايش محروم سازد.

[از امام عليه السلام] پرسيدند : مردانگى چيست؟ فرمود : [آن كه] در نهان ، كارى نكنى كه در عيان از آن شرم مى كنى.

با بى اعتنايى به كارهاى پست ، قدر خود را بالا بريد.