هيچ پشتيبانى نيكوتر از رايزنى نيست.
اى على! هماره راستى پيشه كن ، و مبادا دروغى بر زبانت رانده شود ، و هرگز بر خيانتى دليرى مكن.
يا عَليُّ ! ثَلاثٌ مِن مَكارِمِ الأخلاقِ : تَصِلُ مَن قَطَعَكَ وتُعطِي مَن حَرَمَكَ وتَعفُو عَمَّن ظَلَمَكَ؛
اى على! سه چيز از جمله كرامت هاى اخلاقى است : با كسى كه از تو گسسته ، بپيوندى ، و به كسى كه از تو دريغ ورزيده ، بخشش كنى ، و كسى را كه به تو ستم كرده ، ببخشايى.
يا عَليُّ! ثَلاثٌ مَن لَم يَكُن فيهِ لَم يَقُم لَهُ عَمَلٌ : وَرَعٌ يَحجُزُهُ عَن مَعاصِى اللّه ِوعِلمٌ يَردُّ بِهِ جَهلَ السَّفيهِ وعَقلٌ يُداري بِهِ النّاسَ؛
اى على! سه چيز است كه تا در كسى نباشد ، كردارى از او راست نيايد : پرهيزگارى اى كه او را از نافرمانى خدا باز دارد ، دانشى كه او را از[ گزند ]نادانىِ نادان برَهاند ، و خِردى كه با آن با مردم سازگارى كند.
كسى كه نزد توانگرى رود و پيش او زبونى كند ، دو سومِ دينش بر باد رفته است.
يا عَليُّ! كُلُّ عَينٍ باكِيَةٌ يَومَ القِيامَةِ إلاّ ثلاثَ أعيُنٍ : عَينٌ سَهَرَت في سَبيلِ اللّه ِوعَينٌ غُضَّت عَن مَحارِمِ اللّه ِ وعَينٌ فاضَت مِن خَشَيةِ اللّه ِ؛
اى على! در روز رستاخيز ، همه ديدگان جز سه ديده ، گريان است :ديده اى كه در راه خدا بيدار خوابى كشيده ، ديده اى كه از محرّمات الهى فرو نهاده شده ، و ديده اى كه از بيم خدا گريسته است.
يا عَليُّ! طوبى لِصورَةٍ نَظَرَ اللّه ُ إلَيها تَبكي عَلى ذَنبٍ لَم يَطَّلِع عَلى ذلِكَ الذَّنبِ أحَدٌ غَيرُ اللّه ِ؛
اى على! خوشا چهره اى كه خدا به آن نظر دارد : چهره اى كه بر گناهى مى گِريد كه كسى جز خدا از آن آگاه نيست.
لِلمُرائي ثَلاثُ عَلاماتٍ : يَنشَطُ إذا كانَ عِنَد النّاسِ ويَكسَلُ إذا كانَ وَحدَهُ ويُحِبُّ أن يُحمَدَ في جَميعِ الاُمورِ؛
رياكار را سه نشان است : چون پيش مردم باشد ، [در كار دين] چالاكى نمايد ، و چون تنها شود ، سستى و كاهلى كند ، و خوش دارد كه او را در همه كارها بستايند.
لَيسَ يَنبَغي لِلعاقِلِ أن يَكونَ شاخِصاً إلاّ في ثَلاثٍ : مَرَمَّةٍ لِمَعاشٍ أو خُطوَهٍ لِمَعادٍ أو لَذَّةٍ في غَيرِ مُحَرَّمٍ؛
خردمند را نشايد كه جز در سه كار بكوشد : نيكو ساختن زندگانى ، گام سپارى براى رستاخيز ، و كاميابى از غيرِ حرام.
اى على! از دروغ بپرهيز كه دروغ ، رو سياهى مى آورد.
يا عَليُّ! لاتَحلِف بِاللّه ِ كاذِباً ولا صادِقاً مِن غَيرِ ضَرورَةٍ ولا تَجعَل اللّه َ عُرضَهً لِيَمينِكَ فإنَّ اللّه َ لايَرحَمُ ولا يَرعى مَن حَلَفَ بِاسمِهِ كاذِباً؛
اى على! سوگند دروغ به خدا مخور و در غير ضرورت ، سوگند راست نيز ياد مكن و خداوند را دستْ مايه سوگندت مساز ؛ زيرا خداوند به كسى كه به نام او سوگند دروغ بخورد ، رحم نمى كند و رعايتش را نمى نمايد.
اى على! از لجبازى بپرهيز ، كه آغازش نادانى و انجامش پشيمانى است.
وَأمّا عَلامَةُ النّاصِحِ فَأربَعَةٌ : يَقضي بِالحَقِّ ويُعطي الحَقَّ مِن نَفسِهِ ويَرضى لِلنّاسَ ما يَرضاهُ لِنَفسِهِ ولايَعتَدي عَلى أحَدٍ؛
نشانه خيرخواه چهار چيز است : به حق داورى كند ، و از خود به ديگران حق دهد ، و آنچه بر خود پسندد ، بر مردم روا دارد ، و از حريم هيچ كس درنگذرد.
خوشا بر آن كس كه افزونىِ دارايى اش را انفاق كند و از افزون گويىِ زبانش جلوگيرى كند !
خوشا بر آن كس كه با مردم نيك خويى كند و به آنان مدد رساند وگزندش را از آنان بگردانَد !
ملعون (از رحمت خدا به دور) است كسى كه بارِ خود را بر مردم افكند .
پرستش ، هفت بخش است و برترين بخش آن ، طلب روزىِ حلال است.
از دانشمندان بپرسيد و با حكيمان گفتگو كنيد و با نيازمندان ، همنشين شويد.
فضيلت دانش نزد من ، از فضيلت پرستش خوش تر است ، و برترينِ آيين شما پرهيزگارى است.
هركه درويش نمايى كند ، درويش شود.
سازگارى با مردم ؛ نيمى از ايمان و نرم رفتارى با آنان ، نيمى از زندگانى است.
هر كه به مسلمانى خيانت كند يا بدو زيان رساند و يا بدو نيرنگ زند ، از ما نيست.
خدا رحمت كند بنده اى را كه خوش گويد و بهره بَرد يا خاموشى گزيند و سالم مانَد !
نيكوترينِ شما ، نيك خوترين شمايند ؛ همانان كه الفت جويند و الفت پذيرند.
هر كه جامه شرم از خود بيفكند ، غيبت ندارد (نكوهش او غيبت شمرده نمى شود).
هركه به خدا و روز پاداش ايمان دارد ، بايد چون وعده اى دهد ، به آن وفا مى كند.
امانتدارى روزى آورَد و خيانت ، درويشى .
نگاه مهرآميز فرزند به پدر و مادر ، عبادت است.
هركه در زندگى خويش ميانه روى كند ، خدايش روزى رسانَد و هر كه زياده روى كند ، خدايش بى نصيب سازد.
أقرَبُكُم مِنّي غَدا فِي المَوقِفِ أصدَقُكُم لِلحَديثِ وآداكُم لِلأَمانَةِ وأوفاكُم بِالعَهدِ وأحسَنُكُم خُلقاً وأقربُكُم مِنَ النّاسِ؛
فردا در قرارگاه رستاخيز ، نزديك ترينِ شما به من ، راستگوترين وامانت پردازترين و با وفاترين شما به پيمان و نيك خوترين ونزديك ترينِ شما به مردمان است.
هركه زشتى اى را منتشر كند ، همانند آغاز كننده آن است ، و هر كه ننگى را به مؤمنى نسبت دهد ، نميرد تا خود مرتكب همان شود.
أربَعٌ مِن عَلاماتِ الشَّقاءِ : جُمُودُ العَينِ وقَسوَةُ القَلبِ وشِدَّةُ الحِرصِ فيطَلَبِ الدُّنيا والإصرارُ عَلَى الذَّنبِ؛
چهار چيز از نشانه هاى بدبختى است : چشم خشكى ، دل سنگى ، بسيارىِ آز در دنياجويى و پافشارى بر گناه.
توانگرى ، ياورى نيكو براى تقواست.
خوشا آن كه شهوتِ آماده اى را به خاطر پاداش وعده داده شده اى كه آن را نديده است ، رها كند !
كمترين چيزى كه در آخرالزمان باشد ، برادرى مورد اطمينان يا درهمى پول حلال است.
خدا چون به بنده اى نعمت بخشد ، دوست دارد اثر نعمت خود را در او ببيند .
زنهار از خشوع منافقانه ، و آن ، چنان باشد كه تن درحالِ خشوع به نظر آيد ، ولى دل ، خاشع نباشد.