۳. آسايش دو گيتي

نيكى آن است كه جان و دل انسان با آن آرامش پيدا كند و گناه آن است كه جانو دل انسان با آن آرام نگيرد، هر چند فتوا دهندگان (خلاف آن را) به توفتوا دهند. [كنزالعمّال، ح ۷۲۷۸]

خداوند ايمان را براى پاكى از شرك... و عدل و داد را براى آرامش دل ها واجب نمود. [من لايحضره الفقيه، ج ۳، ص ۵۶۸]

خداوندا، دل ها جز با ياد تو آرام نمى گيرد و جان ها جز با ديدن تو، به آرامشنمى رسد. [بحارالأنوار، ج ۹۴، ص ۱۵۱، ح ۲۱]

كسى كه كارهاى خود را به خدا بسپارد همواره از آسايش و خير و بركت در زندگىبرخوردار است و واگذارنده حقيقى كارها به خدا، كسى است كه تمام همّتش تنها بهسوى خدا باشد. [مصباح الشريعه، ج ۱، ص ۱۷۵، ح ۸۳]

هر كس خوش اخلاق باشد، زندگى اش پاكيزه و گوارا مى گردد. [غررالحكم، ح۸۱۵۳]

هيچ جلسه قرآنى براى تلاوت و درس در خانه اى از خانه هاى خدا برقرار نشد، مگراين كه آرامش بر آنان نازل شد و رحمت دربرشان گرفت و فرشتگان در اطراف آنان حلقهزدند و خداوند در ميان كسانى كه در نزدش هستند، از آنان ياد كرد. [كنزالعمّال، ح ۲۳۲۰]

به راستى كه مؤمن با برادر مؤمنش آرامش پيدا مى كند، چنان كه تشنه، با آب خنكآرامش مى يابد. [كافى، ج ۲، ص ۲۴۷]

راستگويى مايه آرامش و دروغگويى مايه تشويش است. [نهج الفصاحه، ح ۱۸۶۴]

پنج چيز است كه هر كس يكى از آنها را نداشته باشد، همواره در زندگى اش كمبوددارد و كم خرد و دل نگران است: اول، تندرستى، دوم امنيت، سوم روزى فراوان، چهارمهمراهِ همرأى. راوى پرسيد: همراهِ همرأى كيست؟ امام فرمودند: همسر و فرزند وهمنشين خوب و پنجم كه در برگيرنده همه اينهاست، رفاه و آسايش است. [خصال، ص ۲۸۴]

به راستى كه دل در درون سينه بى قرار است و به دنبال حق مى گردد و چون به آنرسيد، آرام و قرار مى گيرد. [كافى، ج ۲، ص ۴۲۱]

هيچ مؤمنى نيست مگر آن كه خداوند ايمان را همدم و آرامش بخش او قرار مى دهد،چنانچه حتى اگر در قله كوهى هم باشد، احساس تنهايى نمى كند. [عدة الداعى، ص ۲۱۸]

حق زن اين است كه بدانى خداوند عزّوجلّ او را مايه آرامش و انس تو قرار داده و اين نعمتى از جانب اوست، پس احترامش كن و با او مدارا نما، هر چند حق تو بر او واجب تراست اما اين حق اوست كه با او مهربان باشى. [من لايحضره الفقيه، ج۲، ص۶۲۱،ح۳۲۱۴]

روزه و حج آرام بخش دل هاست. [امالى طوسى، ص ۲۹۶، ح ۵۸۲]

لباس پاكيزه غم و اندوه را مى برد و موجب پاكيزگى نماز است. [كافى، ج۶ ، ص ۴۴۴، ح ۱۴]

آدم دين دار چون مى انديشد، آرامش بر جان او حاكم است. چون خضوع مى كندمتواضع است. چون قناعت مى كند، بى نياز است. به آنچه داده شده خشنود است. چونتنهايى را برگزيده از دوستان بى نياز است. چون هوا و هوس را رها كرده آزاد است. چوندنيا را فرو گذارده از بدى ها و گزندهاى آن در امان است. چون حسادت را دور افكندهمحبتش آشكار است.مردم را نمى ترساند پس از آنان نمى هراسد و به آنان تجاوز نمى كند پس از گزندشاندر امان است. به هيچ چيز دل نمى بندد پس به رستگارى و كمال فضيلت دست مى يابد و عافيت را به ديده بصيرت مى نگرد پس كارش به پشيمانى نمى كِشد. [امالى مفيد، ص ۵۲، ح ۱۴]

نماز شب، انسان را خوش سيما، خوش اخلاق و خوشبو مى كند و روزى را زياد و قرضرا ادا مى نمايد و غم و اندوه را از بين مى برد و چشم را نورانى مى كند. [ثواب الأعمال، ص ۴۲]

بر خداوند است كه هيچ گرفتارى به زيارت من نيايد مگر آن كه او را شادمانبازگردانم و به خانواده اش برسانم. [ثواب الأعمال، ص ۹۸]

هر كس در روز و يا شب صدقه بدهد ـ اگر روز است روز و اگر شب است، شب ـ خداوندعزّوجلّ او غم و اندوه، درنده و مرگ بد را دور مى كند. [ثواب الأعمال، ص ۱۴۰]

هر كس در هر روز صد مرتبه لا حَوْلَ وَ لا قُوَّةَ اِلاّ بِاللّه ِ بگويد، خداوند هفتاد نوع بلا را از او دفع مى كند، كه كوچكترين آن غم و اندوه است. [ثواب الأعمال، ص ۱۶۲]

هر كس كينه را از خود دور كند، قلب و عقلش آسوده مى گردد. [غررالحكم، ح ۸۵۸۴]

هر كس به اندازه اى كه او را كفايت مى كند، قناعت كند، به آسايش و نظم مى رسد و درآسودگى و رفاه منزل مى گيرد. [نهج البلاغه، حكمت ۳۷۱]

در پاسخ به اين سؤال كه راه رسيدن به آسايش چيست؟ فرمودند: مخالفت با هوا وهوس. عرض شد: پس، چه وقت انسان به آسايش مى رسد؟ فرمودند: در نخستين روزورودش به بهشت. [تحف العقول، ص ۳۷۰]

هر كس به دنيا بى رغبت است، اميدوار است و تن و جانش را در دنيا و آخرتآسوده مى گذارد و هر كس دل به دنيا ببندد، تن و جان خود را در دو دنيا به زحمتمى اندازد. [اعلام الدين، ص ۳۴۳]

شادى در سه چيز است: وفادارى، رعايت حقوق و ايستادگى در برابر سختى ها. [تحف العقول، ص ۳۲۳]

هر كس چشم خود را [از نامحرم] فرو بندد، قلبش راحت مى شود. [غررالحكم، ح ۹۱۲۲]

ريشه عقل، قدرت است و ميوه آن شادى. [بحارالأنوار، ج ۷۸، ص ۷، ح ۵۹]

براى كسب بلند مرتبگى از وطن خود دور شو و سفر كن كه در مسافرت پنج فايده است:برطرف شدن اندوه، بدست آوردن روزى و دانش و آداب زندگى، و هم نشينى با بزرگواران. [مستدرك الوسائل، ج ۸، ص ۱۱۵، ح۹۱۹۹]

نشاط در ده چيز است: پياده روى، سوارى، آب تنى (شنا)، نگاه كردن به سبزى، خوردن و آشاميدن، آميزش، مسواك كردن، شستن سر با خطمى، نگاه كردن به زن زيباو گفتگوى حكيمانه. [خصال، ص ۴۴۳، ح ۳۸]

خواب مايه آسايش جسم، سخن مايه آسايش جان و سكوت مايه آسايش عقل است. [من لايحضره الفقيه، ج۴، ص۴۰۲، ح۵۸۶۵]

هرگاه خداوند بنده اى را دوست بدارد، او را به آرامش و بردبارى زينت مى بخشد. [غررالحكم، ح ۴۰۹۹]

چه چيز مانع مى شود كه هر گاه بر يكى از شما غم و اندوه دنيايى رسيد، وضو بگيرد وبه سجده گاه خود رود و دو ركعت نماز گزارد و در آن دعا كند؟ مگر نشنيده اى كه خداوندمى فرمايد: «از صبر و نماز مدد بگيريد»؟ [تفسير عياشى، ج ۱، ص ۵۹، ح ۳۹]

گواراترين زندگى، رها كردن تكلّف ها (تجمّلات) است. [غررالحكم، ح ۲۹۶۴]

خوش گمانى، مايه آسايش قلب و سلامت دين است. [غررالحكم، ح ۴۸۱۶]

هر كس از حرام دورى كند، خداوند به جاى آن عبادتى كه او را شاد كند نصيبشمى گرداند. [بحارالأنوار، ج ۷۷، ص ۱۲۱، ح ۲۰]

شما را سفارش مى كنم به خوردن مويز، زيرا صفرا را برطرف مى كند، بلغم را از بينمى برد، اعصاب را قوى، خستگى را دور، و اخلاق را خوب مى كند، و به روح آرامشمى بخشد و غم را مى برد. [خصال، ص ۳۴۴]

حريص از دو خصلت محروم و با دو خصلت همراه است: از قناعت محروم است و درنتيجه آسايش را از دست مى دهد، از راضى بودن محروم است، در نتيجه يقين را ازدست مى دهد. [خصال ص ۶۹]

هر كس غمگين شد و علت آن را ندانست، سر خود را بشويد. [الدعوات للراوندى، ص ۱۲۰، ح ۲۸۴]

هر كس اطمينان داشته باشد كه آنچه خداوند برايش تقدير كرده است به او مى رسد،دلش آرام مى گيرد. [غررالحكم، ح ۸۷۶۳]

انتظار گشايش، يكى از دو آسايش است. [غررالحكم، ح ۴۵۷۸]

قلبت (وجدانت)، حقيقت را براى تو مى گويد. دستت را بر روى سينه ات بگذار، زيراقلبت از حلال، آرامش و از حرام تشويش پيدا مى كند. آنچه تو را به ترديد مى اندازد ـ هرچند كه صاحبان فتوا، فتوا دهند ـ رها كن و به سراغ چيزى برو كه تو را به ترديدنمى اندازد. مؤمن از ترس گناه بزرگ، گناه كوچك را هم رها مى كند. [كنزالعمّال، ح ۷۳۰۶]