امام على عليه السلام : كسى كه ما را در دلش دوست بدارد و به زبانش دشمن، او در بهشت است.
الإمامُ الباقرُ عليه السلام : خالِطُوهُم بِالبَرّانِيَّةِ ، و خالِفوهُم بِالجَوّانِيَّةِ ، إذا كانَتِ الإمرَةُ صِبيانِيَّةً .
امام باقر عليه السلام : هرگاه حكومت باطل و جاهلانه بود با آنان (غير خودى ها) در ظاهر آميزش كنيد و در باطن مخالفشان باشيد.
امام صادق عليه السلام : تقيّه، سپر خدا ميان او و آفريدگانش مى باشد.
امام صادق عليه السلام : تقواى خدا داشته باشيد و دين خود را با پارسايى حفظ كنيد و آن را با تقيّه تقويت نماييد.
عنه عليه السلام : اتَّقُوا على دِينِكُم فاحجِبُوهُ بِالتَّقيَّةِ ؛ فإنّهُ لا إيمانَ لِمَن لا تَقيَّةَ لَهُ ، إنّما أنتُم في النّاسِ كالنَّحلِ في الطَّيرِ ؛ لَو أنَّ الطَّيرَ تَعلَمُ ما في أجوافِ النَّحلِ ما بَقِيَ مِنها شيءٌ إلاّ أكَلَتهُ .
امام صادق عليه السلام : نگران دين خود باشيد و آن را با تقيّه پوشيده نگه داريد؛ زيرا كسى كه تقيّه ندارد ايمان ندارد. شما در ميان مردم مانند زنبوران عسل در ميان پرندگان هستيد. اگر پرندگان بدانند كه درون زنبور عسل چيست، همه آنها را مى خورند و چيزى باقى نمى گذارند.
الكافي عن هشام الكندي عنه عليه السلام : و اللّه ِ، ما عُبِدَ اللّه ُ بشيءٍ أحَبَّ إلَيهِ مِن الخَب ءِ ، قلتُ : و ما الخَب ءُ ؟ قال : التَّقيَّةُ .
الكافى ـ به نقل از هشام كندى ـ : امام صادق عليه السلام فرمود : به خدا سوگند كه خداوند به چيزى كه نزد او محبوبتر از «خب ء» باشد عبادت نشده است. عرض كردم: خب ء چيست؟ فرمود: تقيّه.
الإمامُ الصّادقُ عليه السلام ـ في قَولِهِ تعالى : «و يَدْرَؤونَ بالحَسَنَةِ السَّيِّئَةَ» . ـ : الحَسَنَةُ التَّقيَّةُ، و الإذاعَةُ السَّيّئةُ .
امام صادق عليه السلام ـ درباره آيه: «و با نيكى، بدى را دفع مى كنند» ـ فرمود : نيكى همان تقيّه است و بدى فاش كردن [امر حق].
تفسير العيّاشى¨ عن جابر عنه عليه السلام : «أجْعَلْ بَيْنَكُمْ و بَيْنَهُمْ رَدْما» . قالَ : التّقيَّةُ، «فمَا اسْطاعُوا أنْ يَظْهَرُوهُ و ما اسْتَطاعُوا لَهُ نَقْبا» . قالَ : هُو التَّقيَّةُ .
تفسير العيّاشى ـ به نقل از جابر ـ : امام صادق عليه السلام فرمود : [آيه] «تا ميان شما و آنان سدّى بسازم» : يعنى تقيّه. [و درباره آيه ]«نه توانستند از آن بالا روند و نه توانستند در آن سوراخى ايجاد كنند» فرمود: مصداق آن تقيّه است.
الإمامُ الصّادقُ عليه السلام : المُؤمنُ مُجاهِدٌ ؛ لأنّهُ يُجاهِدُ أعداءَ اللّه ِ عَزَّ و جلَّ في دَولَةِ الباطِلِ بِالتَّقيَّةِ ، و في دَولَةِ الحَقِّ بِالسَّيفِ .
امام صادق عليه السلام : مؤمن هميشه مجاهد است؛ چون در دولت باطل از طريق تقيّه با دشمنان خدا مى جنگد و در دولت حقّ به وسيله شمشير.
عنه عليه السلام ـ في وصيّتهِ لأبي جعفرٍ محمّدِ بنِ النُّعمانِ الأحوَلِ ـ : يا ابنَ النُّعمانِ، إذا كانَت دَولَةُ الظُّلمِ فامْشِ و استَقبِلْ مَن تَتَّقيهِ بِالتَّحِيَّةِ ، فإنّ المُتَعَرِّضَ لِلدَّولَةِ قاتِلُ نَفسِهِ و مُوبِقُها ، إنّ اللّه َ يَقولُ : «و لا تُلْقُوا بِأيْدِيكُمْ إلَى التَّهْلُكَةِ» . .
امام صادق عليه السلام ـ در سفارش خود به محمّد بن نعمان ـ فرمود : اى پسر نعمان! هرگاه دولت ظلم روى كار بود، راه برو و با كسى كه از او تقيّه مى كنى با سلام و تحيّت برخورد كن ؛ زيرا كسى كه متعرّض [اين ]دولت شود قاتل و هلاك كننده خود باشد. خداوند مى فرمايد: «و خود را با دستهايتان به هلاكت نيندازيد».
قرب الإسناد عن بكرِ بنِ محمّدٍ عن الإمامِ الصّادقِ عليه السلام : إنّ التَّقِيَّةَ تُرسُ المُؤمنِ، و لا إيمانَ لِمَن لا تَقِيَّةَ لَهُ ، فقُلتُ لَهُ : جُعِلتُ فِداكَ، أ رَأيتَ قولَ اللّه ِ تباركَ و تعالى: «إلاّ مَنْ اُكْرِهَ و قَلْبُهُ مُطْمَئنٌّ بالإيمانِ» ؟ قالَ: و هَلِ التَّقيَّةُ إلاّ هذا ؟! .
قرب الإسناد ـ به نقل از بكر بن محمّد ـ : امام صادق عليه السلام فرمود: تقيّه، سپر مؤمن است و هر كه تقيّه ندارد ايمان ندارد. عرض كردم: فدايت شوم، درباره آيه «مگر كسى كه مجبور شود و دلش به ايمان اطمينان داشته باشد» چه مى گوييد؟ فرمود: تقيّه جز اين است؟!
تفسير العيّاشي عن المُفضّل : سألتُ الصّادقَ عليه السلام عن قَولِهِ تعالى : «أجْعَلْ بَيْنَكُمْ و بَيْنَهُمْ رَدْما» قالَ : التَّقيَّةُ، «فَما اسْطاعُوا أنْ يَظْهَرُوهُ و ما اسْتَطاعُوا لَهُ نَقْبا» قالَ : ما
استَطاعوا لَهُ نَقبا : إذا عَمِلَ بِالتَّقيَّةِ لَم يَقدِروا في ذلكَ على حِيلَةٍ ، و هُو الحِصنُ الحَصينُ ، و صارَ بَينَكَ و بَينَ أعداءِ اللّه ِ سَدّا لا يَستَطيعونَ لَهُ نَقبا
قالَ : و سَألتُهُ عَن قَولِهِ : «فإذا جاءَ وَعْدُ رَبِّي جَعَلَهُ دَكّاءَ» . قالَ : رَفْعُ التَّقيَّةِ عِندَ الكَشفِ فيَنتَقِمُ مِن أعداءِ اللّه ِ .
تفسير العيّاشى ـ به نقل از مفضّل ـ : از امام صادق عليه السلام درباره آيه «تا ميان شما و آنان سدّى بسازم» سؤال كردم. حضرت فرمود : [يكى از مصداق هايش] تقيّه است. [نيز درباره آيه] «پس نه توانستند از آن بالا روند و نه توانستند در آن سوراخى ايجاد كنند»، فرمود: نتوانستند در آن سوراخى
ايجاد كنند. هرگاه به تقيّه عمل شود هيچ كارى با آن نمى توانند بكنند و تقيّه دژ استوار است و سدّى ميان تو و دشمنان خداست كه نمى توانند در آن شكافى ايجاد كنند
از آن حضرت درباره آيه: «و هرگاه وعده پروردگارم برسد آن را زير و زبر كند» پرسيدم، فرمود: منظور بر طرف شدن تقيّه است، به هنگام آشكار شدن [امر حق]، در اين هنگام از دشمنان خدا انتقام مى گيرد.