الإمامُ عليٌّ عليه السلام : اُوصِيكُم عِبادَ اللّه ِ بتَقوَى اللّه ِ ؛ فإنّها خَيرُ ما تَواصَى العِبادُ بهِ ، و خَيرُ عَواقِبِ الاُمورِ عِندَ اللّه ِ .
امام على عليه السلام : اى بندگان خدا! شما را به تقواى خدا سفارش مى كنم؛ زيرا اين بهترين سفارشى است كه بندگان به يكديگر مى كنند و در پيشگاه خداوند بهترين پايانِ امور است.
عنه عليه السلام : اُوصِيكُم عِبادَ اللّه ِ بتَقوَى اللّه ِ الّذي ضَرَبَ الأمثالَ ، و وَقَّتَ لَكُمُ الآجالَ .
امام على عليه السلام : اى بندگان خدا! شما را به پروا داشتن از خدا سفارش مى كنم، همان خدايى كه [براى روى آوردن شما به تقوا ]مَثَل ها زده و مدّت عمر شما را مشخّص كرده است.
عنه عليه السلام : اُوصِيكُم عِبادَ اللّه ِ بتَقوَى اللّه ِ الّتي هِي الزّادُ و بِها المَعاذُ ، زادٌ مُبلِغٌ ، و مَعاذٌ مُنجِحٌ .
امام على عليه السلام : اى بندگان خدا! شما را به تقواى خدا سفارش مى كنم كه آن توشه است و پناهگاه، توشه اى است رساننده [به سرمنزل مقصود ]و پناهگاهى رهاننده [از آتش دوزخ].
عنه عليه السلام : اُوصِيكَ بتَقوَى اللّه ِ ـ أي بُنَيَّ ـ و لُزومِ أمرِهِ ، و عِمارَةِ قَلبِكَ بذِكرِهِ .
امام على عليه السلام : فرزندم! تو را به تقواى خدا و پيروى از فرمان او و آباد كردن دلت به ياد او، سفارش مى كنم.
عنه عليه السلام : اُوصِيكُم عِبادَ اللّه ِ بتَقوَى اللّه ِ الّذي ألبَسَكُمُ الرِّياشَ ، و أسبَغَ علَيكُمُ المَعاشَ .
امام على عليه السلام : اى بندگان خدا! شما را به تقوا از خدايى سفارش مى كنم كه لباس آراسته بر تن شما پوشانده و اسباب معاش شما را فراهم ساخته است.
امام على عليه السلام : اى بندگان خدا! شما را به تقواى خدا سفارش مى كنم، و از منافقان بر حذرتان مى دارم.
عنه عليه السلام : اُوصِيكُم عِبادَ اللّه ِ بتَقوَى اللّه ِ ، فإنَّها الزِّمامُ و القِوامُ، فتَمَسَّكوا بوَثائقِها، و اعتَصِموا بحَقائقها .
امام على عليه السلام : اى بندگان خدا! شما را به تقواى خدا سفارش مى كنم؛ زيرا كه تقوا مهار است و تكيه گاه. پس بندهاى محكم آن را بچسبيد و به حقايق آن چنگ در زنيد.
امام على عليه السلام : اى بندگان خدا! شما را به تقواى خدا سفارش مى كنم و از دنيا بر حذرتان مى دارم.
عنه عليه السلام : اُوصِيكُم بتَقوَى اللّه ِ ؛ فإنّها غِبطَةُ الطّالِبِ الرّاجي ، و ثِقَةُ الهارِبِ اللاّجِي ، و استَشعِروا التَّقوى شِعارا باطِنا .
امام على عليه السلام : شما را به تقواى خدا سفارش مى كنم؛ زيرا كه آن آرمان هر جوينده اميدوارى است و مورد اعتماد هر فرارى پناه جويى، تقوا را جامه زيرين خود كنيد.
عنه عليه السلام : اُوصِيكُم بتَقوَى اللّه ِ الّذي ابتَدَأ خَلقَكُم ، و إلَيهِ يَكونُ مَعادُكُم ، و بهِ نَجاحُ طَلِبَتِكُم ، و إلَيهِ مُنتَهى رَغبَتِكُم ، و نَحوَهُ قَصدُ سَبيلِكُم .
امام على عليه السلام : شما را به تقواى خدايى سفارش مى كنم كه آفرينش شما را بياغازيد و بازگشت شما نيز به سوى اوست و به واسطه او به مطلوب خود مى رسيد و نهايت آرزويتان هموست و به سوى او رهسپاريد.
امام على عليه السلام : اى مردم! شما را به تقواى خدا و حمد فراوان او بر نعمت هايى كه به شما داده است سفارش مى كنم.
امام على عليه السلام : شما را به تقواى خدايى سفارش مى كنم كه با هشدارهايش جاى عذر و بهانه باقى نگذاشته و با نشان دادن راه، حجّت را تمام كرده است.
عنه عليه السلام : اُوصِيكُم بتَقوَى اللّه ِ ؛ فإنّها حَقُّ اللّه ِ علَيكُم ، و المُوجِبَةُ علَى اللّه ِ حَقَّكُم ، و أن تَستَعينوا علَيها باللّه ِ ، و تَستَعينوا بها علَى اللّه ِ ··· ألا فَصُونُوها و تَصَوَّنوا بِها .
امام على عليه السلام : شما را به تقواى خدا سفارش مى كنم؛ زيرا كه آن حقّ خداست بر گردن شما و[نيز ]موجب حقّ شما بر خدا مى شود و به شما سفارش مى كنم كه در راه تقوا، از خدا كمك بخواهيد و براى نزديكى به خدا از آن يارى طلبيد··· هان! تقوا را حفظ كنيد و خويشتن را[نيز ]به وسيله آن محفوظ بداريد.
عنه عليه السلام : اُوصِيكُم بتَقوَى اللّه ِ ؛ فإنّها غِبطَةٌ لِلطّالِبِ الرّاجِي ، و ثِقَةٌ لِلهارِبِ اللاّجِي .
امام على عليه السلام : شما را به تقواى خدا سفارش مى كنم كه مايه نكو حالىِ جوينده اميدوار است و اطمينان بخش فرارىِ پناهنده.
عنه عليه السلام ـ فيما كَتبَ إلى بَعضِ أصحابِهِ ـ : اُوصِيكَ و نَفسي بِتَقوى مَن لا يَحِلُّ لَكَ مَعصِيَتُهُ ، و لا يُرجى غَيرُهُ ، و لا الغِنى إلاّ إلَيهِ ، فإنَّ مَنِ اتَّقَى اللّه َ عَزَّ و قَوِيَ و شَبِعَ و رَوِيَ و رَفَعَ عَقلَهُ عَن أهلِ الدُّنيا ، فبَدَنُهُ مَع أهلِ الدُّنيا و قَلبُهُ و عَقلُهُ مُعايِنُ الآخِرَةِ ، فأطفَأَ بضَوءِ قَلبِهِ ما أبصَرَت عَيناهُ مِن حُبِّ الدُّنيا .
امام على عليه السلام ـ در نامه اى به يكى از اصحاب خود ـ نوشت : تو را و خودم را به تقواى كسى سفارش مى كنم كه نافرمانى او بر تو روا نيست و به غير او اميدى برده نشود و بى نيازى جز سوى او نيست؛ زيرا كسى كه از خدا پروا كند، عزيز و نيرومند و سير و سيراب شود و خردش از مردم دنيا فراتر رود و در نتيجه، جسمش با مردم دنيا باشد و دل و خردش بيناى آخرت و با نور دلِ خود، آنچه را ديدگان او از محبّت و دوستى دنيا بيند، خاموش گرداند.