پاداش نيّت خوب

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله ـ در هنگام بازگشت از جنگ تبوك ـ فرمود : هستند افرادى در مدينه كه با ما نيامدند، اما هيچ درّه و وادى اى را نپيموديم مگر اينكه آنها هم با ما بودند، عذر (بيمارى) آنها را [در مدينه] نگه داشت .

كنز العمّال : پيامبر خدا صلى الله عليه و آله فرمود : افرادى را در مدينه باقى گذاشتيم كه هيچ وادى اى را نپيموديم و بر هيچ تپه اى بالا نرفتيم و در هيچ سراشيبى قدم نگذاشتيم، مگر اينكه آنان نيز با ما بودند. عرض كردند: چگونه با ما هستند، در حالى كه حضور پيدا نكردند؟ فرمود: نيّت هايشان [با ماست] .

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : اى ابوذر! قصد كار نيك كن هر چند انجامش ندهى، تا از غافلان نوشته نشوى.

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : هر كس به بستر خود رود و نيّتش اين باشد كه نماز شب بخواند، امّا خوابش ببرد تا صبح شود، آنچه در نيّتش بوده براى او نوشته شود و خوابش صدقه اى از جانب پروردگارش براى او باشد.

امام على عليه السلام : نيّت خوب، خود يك عمل است.

امام على عليه السلام : نيّت نيكو، موجب پاداش است.

نهج البلاغة : امام على عليه السلام به مردى كه دوست داشت برادرش نيز مى بود تا پيروزى خدا بر دشمنانش را در جنگ جمل ببيند فرمود : آيا دل برادرت با ماست؟ عرض كرد: آرى. حضرت فرمود: پس، او با ما بوده است. هر آينه در اين سپاه ما افرادى حضور داشته اند كه هنوز در پشت پدران و زهدان مادرانند. به زودى روزگار آنان را به جهان هستى آورد و با وجود آنها [جبهه] ايمان نيرو گيرد.

امام على عليه السلام : هر يك از شما در بستر خويش بميرد ، در حالى كه به حقّ پروردگارش و به حقّ رسول او و اهل بيتش معرفت داشته باشد، شهيد مرده است و مزدش با خداوند است و مستوجب پاداش عمل شايسته اى است كه در نيّت داشته است و اين نيّت به منزله شمشير كشيدن او در راه خداست.

شرح نهج البلاغه ـ به نقل از حبّه عُرَنى ـ : على عليه السلام بيت المال بصره را تقسيم كرد و به هر نفر پانصد درهم داد و خودش نيز مانند بقيّه، پانصد درهم برداشت. در اين هنگام شخصى كه در جنگ حضور نداشت آمد و عرض كرد: اى امير المؤمنين! گر چه جسمم از شما دور بود، اما دلم با شما بود. پس، از اين غنيمت به من هم چيزى بده. حضرت همان پانصد درهمى را كه براى خودش برداشته بود به او داد و از آن غنيمت به خودش چيزى نرسيد.

امام باقر عليه السلام : گاه پيش مى آيد كه برادر مؤمن حاجتى از او مى خواهد و او ندارد كه حاجتش را برآورد، اما در دلش به آن اهتمام مى ورزد، خداى تبارك و تعالى به سبب همين اهتمام او را به بهشت مى برد.

امام صادق عليه السلام : آدمى در روز نيّت مى كند كه نماز شب بخواند، اما چشمانش بر او غلبه مى كند و در نتيجه مى خوابد. پس خداوند نمازش را براى او ثبت مى كند و نفس كشيدن هايش را تسبيح مى نويسد و خوابش را براى او صدقه قرار مى دهد.

امام صادق عليه السلام : بنده مؤمن فقير مى گويد: اى پروردگار من! به من [مال و ثروت ]روزى كن تا فلان احسان و بهمان كار خير را انجام دهم. پس، اگر خداوند عزّ و جلّ بداند كه اين سخن را از صدق نيّت مى گويد، همان اجرى را براى او مى نويسد كه اگر آن كارهاى خير را انجام مى داد برايش مى نوشت. خداوند گشاينده بخشنده است.

بحار الأنوار : در زيارت جامعه آمده است : خدا را گواه مى گيريم كه در ريختن خون ناكثين و قاسطين و مارقين و قاتلان ابا عبد اللّه ، آن سرور جوانان اهل بهشت، در كربلا، ما نيز با نيّت ها و دل هايمان و تأسّف خوردن براى از دست دادن آن صحنه هايى كه يارانتان براى يارى شما حضور داشتند، در كنار دوستان و ياران وقت شما شركت داشتيم.

الترغيب و الترهيب ـ به نقل از مَعْن بن يزيد ـ : پدرم يزيد چند دينارى كنار گذاشت تا صدقه بدهد و آنها را نزد مردى در مسجد گذاشت. من آمدم و آن دينارها را گرفتم و پيش پدرم بردم. پدرم گفت: به خدا قسم كه تو مقصود من نبودى. ما اختلاف خود را نزد رسول خدا صلى الله عليه و آله برديم. حضرت فرمود: اى يزيد! تو طبق نيّتت پاداش داده مى شوى و تو اى معن، آنچه گرفته اى از آنِ توست.