الإمامُ عليٌّ عليه السلام ـ في صِفَةِ الرّاغبينَ في اللّه سبحانَهُ بعدَ ذِكرِ أصنافِ أهلِ الدُّنيا ـ : و بَقِيَ رِجالٌ غَضَّ أبصارَهُم ذِكرُ المَرجِعِ ، و أراقَ دُموعَهُم خَوفُ المَحشَرِ ، فهُم بَينَ شَريدٍ نادٍّ ، و خائفٍ مُقموعٍ ، و ساكِتٍ مَكعومٍ ، و داعٍ مُخلِصٍ ، و ثَكلانَ مُوجَعٍ .
امام على عليه السلام ـ بعد از برشمردن طبقات مردم دنيا، در وصف مشتاقان خدا پرداخت ـ فرمود : [پنجم ]مردانى چند باقى مى مانند كه ياد روز بازگشت (رستاخيز) ديدگانشان را [از ديدن حرام و لذّت هاى اين جهانى ]فرو مى پوشاند و ترس از روز محشر اشك هايشان را جارى مى سازد. پس، برخى از آنان از مردم گريزان و رميده اند و برخى مقهور و ترسان و برخى خاموش و دهان بسته و برخى از روى اخلاص به دعا نشسته و برخى اندوهگين و دردمندند.
عنه عليه السلام ـ في صِفَةِ المُتَّقينَ ـ : غَضُّوا أبصارَهُم عَمّا حَرَّمَ اللّه ُ علَيهِم ، و وَقَفوا أسماعَهُم علَى العِلمِ النّافِعِ لَهُم .
امام على عليه السلام ـ در وصف پرهيزگاران ـ فرمود : ديدگان خود را از آنچه خداوند بر آنان حرام فرموده فرو بسته اند و گوشهاى خويش را وقف دانشى كرده اند كه به حال آنان سودمند است.
الإمامُ الصّادقُ عليه السلام : ما اعتَصَمَ أحَدٌ بمِثلِ ما اعتَصَمَ بِغَضِّ البَصَرِ ؛ فإنّ البَصَرَ لا يَغُضُّ عَن مَحارِمِ اللّه ِ إلاّ و قد سَبَقَ إلى قَلبِهِ مُشاهَدَةُ العَظَمَةِ و الجَلالِ
و سُئلَ أميرُ المؤمنينَ عليُّ بنُ أبي طالبٍ عليه السلام : بما يُستَعانُ على غُمضِ البَصَرِ ؟ فقالَ : بالخُمودِ تَحتَ سُلطانِ المُطَّلِعِ على سِترِكَ .
امام صادق عليه السلام : هيچ كس با چيزى چون فروهشتن چشم [از نا محرم و گناه ]خود را حفظ نكرد؛ زيرا چشمْ خود را از نگاه به حرام هاى خدا باز نمى دارد مگر اينكه قبلاً عظمت و جلال خداوند را در دل خويش مشاهده كند
از امير المؤمنين على بن ابى طالب عليه السلام سؤال شد : براى فروهشتن چشم [از گناه ]از چه وسيله اى مى توان كمك گرفت؟ فرمود : با آرام گرفتن ، به همراه در نظر داشت قدرت خداوندى كه بر نهانى هاى تو آگاه است.