مناجات امام حسين عليه السلام

بحار الأنوار ـ به نقل از عيون المحاسن ـ : امام حسين عليه السلام با انس بن مالك بر سر آرامگاه خديجه آمد و شروع به گريستن كرد و آنگاه فرمود : تو از اين جا برو. اَنَس مى گويد : من خودم را از چشم ايشان پنهان كردم و آن بزرگوار به نمازى طولانى ايستاد و شنيدم كه مى گويد :
پروردگارا! پروردگارا! مولى تويى
پس رحم كن بر بنده كوچكى كه پناهش تويى
اى و الاخصال، تكيه گاهم تويى
خوشا آن كسى كه مولايش تويى
خوشا كسى كه خدمتكارى بيدار باشد
و گرفتارى خويش به آن پر شكوه باز گويد
و هيچ درد و بيمارى او
بالاتر از درد عشقش به مولايش نباشد
هرگاه از رنج و اندوه خويش شكوه كند
خداوند پاسخش دهد و به دعوت او لبّيك گويد
هرگاه در دل تاريكى ها دعا و زارى كند
خداوند گراميش دارد و او را نزديك خود گرداند
پس، ندا آمد :
لبّيك بنده من! تو در پناه منى
و آنچه گفتى ما دانستيم
فرشتگانم مشتاق شنيدن آواى تويند
تو را آواز بس كه، آن را شنيديم
دعاى تو در ميان حجابها مى چرخد
تو را پرده ديگر بس ما آن را برانداختيم
اگر باد از گوشه هاى آن بوزد
از آنچه او را فرا مى پوشاند غش كنان به زمين مى افتد
از من بخواه بى بيم و اميد
و بى حساب كه اين منم، خدا