الإمامُ عليٌّ عليه السلام ـ مِن كِتابِهِ إلى مُعاويَةَ ـ : كانَ رسولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله إذا احمَرَّ البأسُ و أحجَمَ النّاسُ قَدَّمَ أهلَ بَيتِهِ ، فَوَقى بِهِم أصحابَهُ حَرَّ السُّيوفِ و الأسِنَّةِ ، فقُتِلَ عُبَيدَةُ بنُ الحارِثِ يَومَ بَدرٍ ، و قُتِلَ حَمزَةُ يَومَ اُحُدٍ ، و قُتِلَ جَعفرٌ يَومَ مُؤتَةَ .
امام على عليه السلام ـ در نامه خود به معاويه ـ نوشت : هرگاه جنگ بالا مى گرفت و مردم از ترس وا پس مى رفتند، رسول خدا صلى الله عليه و آله اعضاى خاندانش را پيش مى انداخت و به وسيله آنها، ياران خود را از سوزش شمشيرها و نيزه ها حفظ مى كرد. از همين رو بود كه عبيدة بن حارث در جنگ بدر كشته شد و حمزه در جنگ احد و جعفر در جنگ موته .