الإمامُ عليٌّ عليه السلام : إنّ أعظَمَ الحَسَراتِ يَومَ القِيامَةِ حَسرَةُ رجُلٍ كَسَبَ مالاً في غيرِ طاعَةِ اللّه ِ ، فوَرِثَهُ رجُلٌ فأنفَقَهُ في طاعَةِ اللّه ِ سبحانَهُ ، فدَخَلَ بهِ الجَنّةَ و دَخَلَ الأوّلُ بهِ النّارَ .
امام على عليه السلام : بزرگترين حسرت ها در روز قيامت، حسرت مردى است كه مالى را از راه ناروا به دست آورَد و آن را براى مردى به ارث گذارَد و او آن را در راه طاعت خداى سبحان خرج كند و به سبب آن به بهشت رود و آن اوّلى به واسطه آن به دوزخ رود.
عنه عليه السلام : يا ابنَ آدمَ ، كُنْ وَصِيَّ نَفسِكَ في مالِكَ ، و اعمَلْ فيهِ ما تُؤثِرُ أن يُعمَلَ فيهِ مِن بَعدِكَ .
امام على عليه السلام : اى فرزند آدم! تو خود وصىّ خويش در اموالت باش و با آن همان كن كه ترجيح مى دهى بعد از تو با آن چنان شود.
الإمامُ الصّادقُ عليه السلام ـ في قولهِ تعالى : «كذلكَ يُريهِمُ اللّه ُ أعْمالَهُمْ حَسَراتٍ عَلَيهِم» . ـ : هُو الرّجُلُ يَدَعُ المالَ لا يُنفِقُهُ في طاعَةِ اللّه ِ بُخلاً ، ثُمّ يَموتُ فيَدَعُهُ لمَن يَعمَلُ بهِ في طاعَةِ اللّه ِ أو في مَعصيَتِهِ ، فإن عَمِلَ بهِ في طاعَةِ اللّه ِ رآهُ في ميزانِ غيرِهِ فزادَهُ حَسرَةً و قد كانَ المالُ لَهُ ، أو عَمِلَ بهِ في مَعصيَةِ اللّه ِ (فهو) قَوّاهُ بذلكَ المالِ حتّى عُمِلَ بهِ في مَعاصي اللّه ِ .
امام صادق عليه السلام ـ درباره آيه «اين چنين خدا كارهايشان را كه براى آنان مايه حسرت هاست ، به ايشان مى نماياند» ـ فرمود : او مردى است كه مال خود را از روى بخل در راه طاعت خدا خرج نمى كند و مى ميرد و آن را براى كسى باقى مى گذارد كه يا آن را در راه طاعت خدا به كار مى برد يا در راه معصيت او. اگر در راه طاعت او به كار برد [صاحب اصلى مال ]مالى را كه از آن او بوده است، در ترازوى ديگرى مى بيند و بر حسرتش افزوده مى شود و اگر در راه معصيت خدا به كار بَرَد، او بوده كه با [به ارث گذاشتن ]آن مال وى را تقويت كرده است تا آن را در راه نافرمانى خدا به كار برد [و اين هم بر حسرت او مى افزايد].
الإمامُ الباقرُ أو الإمامُ الصّادقُ عليهما السلام ـ أيضا ـ : الرّجُلُ يَكسِبُ مالاً فيُحرَمُ أن يَعمَلَ فيه خَيرا ، فيَموتُ فَيَرِثُهُ غيرُهُ فيَعمَلُ فيهِ عَملاً صالِحا، فيَرَى الرّجُلُ ما كَسَبَ حَسَناتٍ في مِيزانِ غَيرِهِ .
امام باقر يا امام صادق عليهما السلام ـ درباره همين آيه پيشين ـ فرمودند : آدمى مالى را به دست مى آورد، امّا از اينكه با آن كار خيرى انجام دهد محروم مى شود و مى ميرد و آن مال را براى ديگرى به ارث مى گذارد و او با آن كار نيكى انجام مى دهد. پس، او آنچه را به دست آورده بود، به صورت كارهاى نيكى در ترازوى ديگرى مى بيند.