پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : تند راه رفتن، هيبت مؤمن را از بين مى برد.
مكارم الأخلاق : كانَ رسولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله إذا مَشى مَشى مَشيا يُعرَفُ أنّهُ لَيس بِمَشيِ عاجِزٍ و لا بِكَسلانٍ .
مكارم الأخلاق : رسول خدا صلى الله عليه و آله در موقع راه رفتن چنان راه مى رفت كه معلوم بود راه رفتن شخص ناتوان يا تنبل نيست.
الإمامُ عليٌّ عليه السلام : كانَ رسولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله إذا مَشى تَكَفّأ تَكَفّؤا كأنّما يَتَقَلّعُ مِن صَبَبٍ ، لَم أرَ قَبلَهُ و لا بَعدَهُ مِثلَهُ صلى الله عليه و آله .
امام على عليه السلام : رسول خدا صلى الله عليه و آله هر گاه راه مى رفت، چنان مى خراميد كه گويى سرازيرى را مى پيمايد. پيش از آن حضرت و پس از او، كسى را مانند ايشان نديدم.
عنه عليه السلام ـ لَمّا وَرَدَ الكوفةَ قادِما مِن صِفِّينَ ··· أقبَلَ حَربٌ يَمشي مَعهُ ، و هُو عليه السلام راكِبٌ ـ : ارجِعْ ؛ فإنّ مَشيَ مِثلِكَ مَع مِثلي فِتنَةٌ للوالي ، و مَذَلّةٌ للمؤمنِ .
امام على عليه السلام ـ زمانى كه از صفّين سواره به كوفه وارد شد··· و [فردى به نام ]حرب، در كنار حضرت پياده به راه افتاد ـ فرمود : برگرد؛ زيرا پياده آمدن چون تويى در ركاب چون من، باعث غرور و فريفتگى زمامدار و مايه خوارى مؤمن است.
عنه عليه السلام ـ في صفَةِ المُتَّقينَ ـ : مَنطِقُهُمُ الصَّوابُ ، و مَلبَسُهُمُ الاقتِصادُ ، و مَشيُهُمُ التَّواضُعُ .
امام على عليه السلام ـ در وصف پرهيزگاران ـ فرمود : گفتارشان راست ، پوشاكشان ميانه روى و راه رفتنشان با فروتنى است.
بحار الأنوار : كانَ [عليُّ بْن الحسينِ] عليه السلام إذا مَشى لا يُجاوِزُ يَدُهُ فَخِذَهُ ، و لا يَخطِرُ بيَدِهِ ، و علَيهِ السَّكِينَةُ و الخُشوعُ .
بحار الانوار: على بن الحسين عليهما السلام هر گاه راه مى رفت، دستش را از ران خود جلوتر نمى برد و دست هايش را بالا و پايين نمى برد، بلكه با وقار و فروتنى راه مى رفت.
الإمامُ الصّادقُ عليه السلام : كانَ [عليُّ بنُ الحسينِ عليهما السلام ]لا تَسبِقُ يَمينُهُ شِمالَهُ .
امام صادق عليه السلام : على بن الحسين عليهما السلام[در هنگام راه رفتن] دست راستش از دست چپش جلوتر نمى افتاد.
عنه عليه السلام: كانَ عليُّ بنُ الحسينِ عليهما السلام يَمشي مِشيَةً كأنّ على رأسِهِ الطَّيرَ ، لا يَسبِقُ يَمينُهُ شِمالَهُ .
امام صادق عليه السلام : على بن الحسين عليه السلام چنان راه مى رفت كه انگار روى سرش پرنده اى است، دست راستش از دست چپش پيشى نمى گرفت.
امام صادق عليه السلام : راه رفتن شتاب زده، هيبت مؤمن را از بين مى برد و نورش را خاموش مى كند.
عنه عليه السلام : خَرَجَ أميرُ المؤمنينَ عليه السلام على أصحابهِ و هُو راكِبٌ ، فمَشَوا خَلفَهُ ،
فالتَفَتَ إلَيهِم ، فقالَ : لَكُم حاجَةٌ ؟ فقالوا : لا يا أميرَ المؤمنينَ، و لكنّا نُحِبُّ أن نَمشيَ مَعكَ ، فقال لَهُم : انصَرِفوا ؛ فإنّ مَشيَ الماشي مَع الرّاكِبِ مَفسدَةٌ لِلرّاكِبِ و مَذَلَّةٌ لِلماشي
قالَ : و رَكِبَ مَرّةً اُخرى فمَشَوا خَلفَهُ ، فقالَ : انصَرِفوا ؛ فإنّ خَفْقَ النِّعالِ خَلفَ أعقابِ الرِّجالِ مَفسَدَةٌ لقُلوبِ النُّوكى .
امام صادق عليه السلام : امير مؤمنان عليه السلام سواره به ميان اصحاب خود آمد. آنان دنبال حضرت راه افتادند. حضرت به طرف آنها
برگشت و فرمود: كارى داريد؟ عرض كردند: نه، اى امير مؤمنان! بلكه دوست داريم با شما راه برويم. امام فرمود: برگرديد؛ زيرا راه رفتن پياده با سواره، موجب تباه شدن سواره و خوارى پياده است
امام عليه السلام فرمود: يك بار هم امير مؤمنان عليه السلام بر مركب سوار بود و اصحاب دنبال ايشان به راه افتادند. حضرت فرمود: برگرديد؛ زيرا صداى كفش ها در پشت سر مردان، مايه تباهى دل هاى احمقان است.