پيدا شده
الإمامُ عليٌّ عليه السلام ـ لَمّا سُئلَ عَنِ اللُّقطَةِ ـ : يُعَرِّفُها ، فإن جاءَ صاحِبُها دَفَعَها إلَيهِ و إلاّ حَبَسَها حَولاً ؛ فإن لَم يَجِئْ صاحِبُها أو مَن يَطلُبُها تَصَدّقَ بها ، فإن جاءَ صاحِبُها بَعدَ ما تَصَدّقَ بها ، إن شاءَ اغتَرَمَها الّذي كانت عِندَهُ و كانَ الأجرُ لَهُ .[تهذيب الأحكام : ۶/۳۸۹/۱۱۶۴.]
امام على عليه السلام ـ در پاسخ به سؤال از شيئ پيدا شده ـ فرمود : بايد آن را اعلام كند. اگر صاحبش پيدا شد، به او بدهد و اگر نيامد، يك سال نگه دارد. چنانچه [در اين مدّت ]صاحبش يا كسى كه آن را بطلبد نيامد، آن را صدقه بدهد. اگر بعد از اين كه آن شيئ را صدقه داد صاحبش پيدا شد، چنانچه بخواهد، مى تواند تاوان چيزى را كه نزد او بوده است به صاحبش بپردازد. در اين صورت اجر مالى كه صدقه داده است از آنِ او خواهد بود.
امام باقر عليه السلام : [حيوان] گم شده را، كسى جز گمراهان نخورد.
الإمامُ الصّادقُ عليه السلام ـ في اللُّقطَةِ ـ : لا تَعَرَّضْ لَها ؛ فإنّ النّاسَ لَو تَرَكوها لَجاءَ صاحِبُها حتّى يأخُذَها .[تهذيب الأحكام : ۶/۳۹۰/۱۱۶۶.]
امام صادق عليه السلام ـ درباره شيئ پيدا شده ـ فرمود : به آن دست نزن؛ اگر مردم شيئ پيدا شده را دست نمى زدند، حتما صاحبش مى آمد و آن را برمى داشت.