رسولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله : إنّهُ لَيُعجِبُني أن يَحمِلَ الرَّجُلُ الشَّيءَ في يَدِهِ يكونُ مُهنِئا . لأهلِهِ يَدفَعُ بهِ الكِبرَ عَن نفسِهِ .
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : براستى كه خوش دارم مرد با خوشحالى و افتخار چيزى را با دست خودش براى خانواده اش ببرد و بدين وسيله كبر را از خود دور كند.
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : هر كس خودش بار و كالايش را حمل كند، از تكبّر در امان است.
عنه صلى الله عليه و آله : مَن حَلَبَ شاتَهُ و رَقَعَ قَميصَهُ و خَصَفَ نَعلَهُ و واكَلَ خادِمَهُ و حَمَلَ مِن سُوقِهِ ، فَقَد بَرِئَ مِن الكِبرِ .
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : هر كس خودش گوسفندش را بدوشد و جامه اش را وصله كند و كفشش را پينه زند و با خدمتكارش هم غذا شود و كالايش را از بازار [به خانه ]حمل كند، بى گمان از كبر پاك شده است.
عنه صلى الله عليه و آله : مَن لَبِسَ الصُّوفَ و انتَعَلَ المَخصوفَ و رَكِبَ حِمارَهُ و حَلَبَ شاتَهُ و أكَلَ مَعهُ عِيالُهُ ، فَقَد نَحَّى اللّه ُ عَنهُ الكِبرَ ، أنا عَبدٌ ابنُ عَبدٍ ، أجلِسُ جِلسَةَ العَبدِ ، و آكُلُ أكلَ العَبدِ
إنّي قد اُوحِيَ إلَيَّ أن تَواضَعُوا ، و لا يَبغي أحَدٌ على أحَدٍ .
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : هركه پشمينه بپوشد و كفش وصله دار به پاكند و الاغش را سوار شود و گوسفندش را بدوشد و نانخورهايش با او هم غذا شوند، هر آينه خداوند كبر را از او دور كرده است. من بنده اى هستم زاده بنده اى ديگر، مانند بنده مى نشينم و مانند بنده غذا مى خورم
به من وحى شده است كه فروتن باشيد و كسى بر كسى گردن فرازى نكند.
عنه صلى الله عليه و آله ـ لأبي ذرٍّ ـ : يا أبا ذَرٍّ ، يكونُ في آخِرِ الزَّمانِ قَومٌ يَلبَسُونَ الصُّوفَ في صَيفِهِم و شِتائهِم ، يَرَونَ أنّ لَهُمُ الفَضلَ بذلكَ على غيرِهِم، اُولئكَ يَلعَنُهُم أهلُ السَّماواتِ و الأرضِ .
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله ـ خطاب به ابوذر ـ فرمود : اى ابوذر! در آخر الزمان مردمى مى آيند كه تابستان و زمستان پشمينه مى پوشند و معتقدند كه اين كار موجب مزيّت آنها بر ديگران است. اينان را اهل آسمانها و زمين لعنت مى كنند.
الإمامُ الصّادقُ عليه السلام ـ لمّا استَحيى مِنهُ رجُلٌ اشتَرى لِعيالِهِ شيئا و هُو يَحمِلُهُ ـ : اِشتَرَيتَهُ لِعِيالِكَ و حَمَلتَهُ إلَيهِم ، أما و اللّه ِ لولا أهلُ المَدينَةِ لَأحبَبتُ أن أشتَرِيَ لِعِيالِيَ الشَّيءَ ثُمّ أحمِلَهُ إلَيهِم .
امام صادق عليه السلام ـ خطاب به مردى كه چيزى براى خانواده اش خريده بود و خودش آن را مى برد و چون چشمش به امام صادق عليه السلام افتاد خجالت كشيد ـ فرمود: آن را براى خانواده ات خريده اى و مى برى. بدان كه به خدا قسم اگر از دست مردم مدينه نبود، دوست داشتم براى خانواده ام خريد كنم و آن را با دست خودم برايشان ببرم.
امام صادق عليه السلام : هر كه خودش جامه اش را وصله كند و كفشش را پينه زند و كالايش را حمل كند، هر آينه از كبر مبرّاست.
الإمامُ الكاظمُ عليه السلام ـ لِعَبدِ اللّه ِ بنِ جِبِلّةَ و قد عَلَّقَ سَمكَةً في يَدِهِ ـ : اقذِفْها ، إنّي لَأكرَهُ للرجُلِ السَّريِّ أن يَحمِلَ الشَّيءَ الدَّنيَّ بنفسِهِ
إنّكُم قَومٌ أعداؤكُم كثيرٌ يا مَعشرَ الشِّيعَةِ ، إنّكُم قَومٌ عاداكُمُ الخَلقُ ، فَتَزيَّنُوا لَهُم ما قَدَرتُم علَيهِ .
امام كاظم عليه السلام ـ به عبد اللّه بن جبلّه كه ماهى اى را در دستش آويزان كرده بود ـ فرمود : آن را دور انداز؛ من خوش ندارم كه مرد شريف و محترم، چيز پستى را حمل كند
اى گروه شيعه! شما مردمى هستيد كه دشمنان زيادى داريد. شما جماعتى هستيد كه خَلق با شما دشمنى مى كنند. پس تا جايى كه مى توانيد در برابر آنان آراسته (با شخصيّت) باشيد.