پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : هر گاه فردى از شما دوست داشته كه با پروردگارش سخن بگويد، قرآن بخواند.
عنه صلى الله عليه و آله : علَيكَ بقِراءةِ القرآنِ ؛ فإنّ قِراءتَهُ كَفّارةٌ للذُّنوبِ ، و سَترٌ في النارِ ، و أمانٌ مِن العذابِ .
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : بر تو باد خواندن قرآن؛ زيرا خواندن آن كفّاره گناهان است و پرده اى در برابر آتش و موجب ايمنى از عذاب.
عنه صلى الله عليه و آله : إذا قَرَأ القارئُ القرآنَ فَأخطَأَ أو لَحَنَ أو كانَ أعجَميّا كَتَبَهُ المَلَكُ كما اُنزِلَ .
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : هر گاه قارى، قرآن بخواند و دچار خطا يا لحن [اشتباه اِعرابى ]شود و يا قارى غير عرب باشد، فرشته ، براى او به همان صورتى كه نازل شده است بنويسد.
عنه صلى الله عليه و آله : يا بُنَيَّ ، لا تَغفُلْ عَن قِراءةِ القرآنِ ؛ فإنَّ القرآنَ يُحيِي القَلبَ ، و يَنهى عنِ الفحشاءِ و المُنكَرِ و البَغيِ .
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : فرزندم! از خواندن قرآن غافل مباش؛ زيرا كه قرآن دل را زنده مى كند و از فحشا و زشت كارى و ستم و گناه باز مى دارد.
عنه صلى الله عليه و آله : مَن قَرَأَ القرآنَ فَقدِ استُدرِجَ النُّبوَّةُ مِن جَنبَيهِ ، غيرَ أنّهُ لا يُوحى إلَيهِ .
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : كسى كه قرآن بخواند، نبوت از دو پهلويش بالا رود، منتها به او وحى نمى شود.
عنه صلى الله عليه و آله : مَن قَرَأ القرآنَ فكأنّما استُدرِجَتِ النُّبوَّةُ بينَ جَنبَيهِ ، غيرَ أنّهُ لا يُوحى إلَيهِ .
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : كسى كه قرآن بخواند، چنان است كه نبوّت ميان دو پهلويش بخزد، جز آن كه به او وحى نمى شود.
كنز العمّال عن ابن عمر : قال رسولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله : إنّ هذهِ القُلوبَ تَصدَأُ كما يَصدَأُ الحَديدُ . قيلَ : يا رسولَ اللّه ِ ، فما جَلاؤها ؟ قالَ : تِلاوَةُ القرآنِ .
كنز العمّال ـ به نقل از ابن عمر ـ : پيامبر خدا صلى الله عليه و آله فرمود: اين دلها نيز همانند آهن زنگار مى بندد. عرض شد: اى رسول خدا! صيقل دهنده دلها چيست؟ فرمود: تلاوت قرآن.
امام على عليه السلام : بارور شدن ايمان به تلاوت قرآن است.
امام على عليه السلام : هر كه به تلاوت قرآن انس گيرد، جدايى برادران او را به تنهايى نيندازد.
عنه عليه السلام ـ عندَ خَتمِهِ القرآنَ ـ : اللّهُمّ اشرَحْ بالقرآنِ صَدرِي ، و استعمِلْ بالقرآنِ بَدَني ، و نَوِّرْ بالقرآنِ بَصَري ، و أطلِقْ بالقرآنِ لِساني ، و أعِنِّي علَيهِ ما أبقَيتَنِي ، فإنّهُ لا حَولَ و لا قُوّةَ إلاّ بكَ .
امام على عليه السلام ـ در دعاى پس از ختم قرآنش ـ گفت : بار خدايا! سينه ام را با قرآن فراخ گردان و بدنم را با [احكام ]قرآن به كار گير و ديده ام را با قرآن روشنايى بخش و زبانم را با قرآن باز و گويا كن و تا زنده ام مرا براى عمل به قرآن يارى فرما، كه حركت و قدرتى جز به وسيله تو نيست.