رسولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله : تَعاهَدُوا هذا القرآنَ ؛ فإنّهُ وَحشِيٌّ فلَهُو أسرَعُ تَفَصِّيا مِن صُدورِ الرِّجالِ مِن الإبلِ مِن عُقُلِها ، و لا يَقولَنَّ أحَدُكُم : نَسِيتُ آيةَ كَيتَ و كَيتَ ، بل نُسِّيَ .
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : از اين قرآن نگهدارى كنيد؛ زيرا كه قرآن فرّار است و از اين رو از سينه هاى مردان زودتر مى گريزد تا شتر از زانو بندش، و هيچ گاه كسى از شما نگويد فلان و بهمان آيه را از ياد برده ام، بلكه از ياد[ش ]بُرده شده است.
عنه صلى الله عليه و آله : بِئسَما لأِحدِكُم أن يَقولَ نَسِيتُ آيَةً كَيتَ و كَيتَ ، بَل هو نُسِّيَ . استَذكِرُوا القرآنَ ، فوالذي نَفسي بيَدِهِ لَهُو أشَدُّ تَفَصِّيا مِن صُدورِ الرِّجالِ مِن النَّعَمِ مِن عُقُلِها .
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : خوب نيست كه فردى از شما بگويد فلان و بهمان آيه را از ياد بردم، [چنين نيست ]بلكه از ياد[ش ]برده شده است. قرآن را [در ذهن خود مرور و ]يادآورى كنيد؛ زيرا سوگند به آن كه جانم در دست اوست، قرآن از سينه هاى مردان زودتر مى رهد تا شتر از زانو بندش.
عنه صلى الله عليه و آله : مَثَلُ القرآنِ إذا عاهَدَ علَيهِ صاحِبُهُ فَقَرَأهُ بالليلِ و النهارِ كَمَثَلِ رجُلٍ لَهُ إبِلٌ فإن عَقَلَها حَفِظَها ، و إن أطلَقَ عِقالَها ذَهَبَت ، فكذلكَ القرآنُ .
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : حكايت قرآن، هر گاه كه حافظِ آن شب و روز قرآن را بخواند و بدين وسيله آن را [در ذهن خود ]نگه دارد، حكايت مردى است كه شترى دارد؛ اگر زانوى آن را ببندد نگهش مى دارد و اگر زانو بندش را باز كند، شتر مى رود. قرآن نيز چنين است.
الإمامُ الصّادقُ عليه السلام : مَن نَسِيَ سُورَةً مِن القرآنِ مُثِّلَت لَهُ في صُورَةٍ حَسَنةٍ و دَرَجةٍ رَفيعَةٍ ، فإذا رَآها قالَ : من أنتِ ؟ ما أحسَنَكِ ! لَيتَكِ لي ! فتقولُ : أ ما تَعرِفُني ؟ أنا سُورَةُ كذا و كذا ، لو لم تَنسَني لَرَفَعتُكَ إلى هذا المَكانِ .
امام صادق عليه السلام : هر كس سوره اى از قرآن را فراموش كند، آن سوره [در بهشت ]به صورتى زيبا و درجه اى رفيع در برابرش مجسم مى شود و چون او را ببيند، گويد: تو كيستى؟ چقدر زيبايى! كاش از آنِ من بودى. جواب دهد: مرا نمى شناسى؟ من فلان و بهمان سوره هستم. اگر مرا فراموش نكرده بودى، تو را به اين مكان بالا مى آوردم.