رسولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله : أقِلُّوا الدُّخولَ علَى الأغنياءِ؛ فإنَّهُ أحرى أن لا تَزدَرُوا نِعَمَ اللّه ِ عَزَّ و جلَّ .
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : كمتر نزد توانگران رويد؛ زيرا سزاوار است كه نعمتهاى خداوند عزّ و جلّ را خوار و حقير نشماريد.
امام على عليه السلام : كسى كه تو را براى دارايى ات احترام كند، در هنگام نا داريت تو را خوار شمارَد.
امام على عليه السلام : كم اند توانگرانى، كه [با نيازمندان ]همدردى و كمك كنند.
امام على عليه السلام : بسا توانگرى كه از او اظهار بى نيازى مى شود!
امام على عليه السلام : ثروتمندِ حريص، نيازمند
است.
امام على عليه السلام : هر كه توانگر باشد، نزد كسان خود گرامى است و هر كه تهيدست باشد، نزد آنان خوار است.
امام على عليه السلام : توانگرى، در غربتْ وطن است و فقر، در وطنْ غربت.
امام على عليه السلام : توانگرى غير آقا را آقايى مى بخشد. مال، ناتوان را نيرومند مى سازد.
عنه عليه السلام : لا يَنبَغِي لِلعَبدِ أن يَثِقَ بخَصلَتَينِ : العافِيَةِ و الغِنى، بَينا تَراهُ مُعافىً إذ سَقِمَ، و بَينا تَراهُ غَنِيّا إذِ افتَقَرَ .
امام على عليه السلام : بنده را نشايد كه به دو خصلت اعتماد كند : تندرستى و توانگرى؛ زيرا در حالى كه او را تندرست مى بينى، ناگهان بيمار مى شود و در حالى كه توانگرش مى بينى، ناگهان تهيدست مى گردد.
عنه عليه السلام : لا تَكُن مِمَّن يَرجُو الآخِرَةَ بغَيرِ العَمَلِ ··· اللهوُ مَع الأغنياءِ أحَبُّ إلَيهِ مِن الذِّكرِ مَع الفُقَراءِ .
امام على عليه السلام : چونان كسى مباش كه بدون عمل، به آخرت اميد بسته است ··· لهو و لعب با توانگران را از ذكر خدا با بينوايان دوست تر مى دارد.
امام على عليه السلام : اظهار توانگرى گونه اى شكر است. فقير نشان دادن، فقر مى آورد.
امام على عليه السلام : آن گاه كه كارها به پيشگاه خداوند[در قيامت] عرضه گردد، معلوم شود كه چه كسى توانگر است و چه كسى تهيدست.
الإمامُ زينُ العابدين عليه السلام ـ مِن دعائهِ في الرِّضا بالقَضاءِ ـ : و اعْصِمْنِي مِن أنْ أظُنَّ بِذِي عُدمٍ خَساسَةً، أو أظُنَّ بصاحِبِ ثَروَةٍ فَضلاً ؛ فإنَّ الشَّريفَ مَن شَرَّفَتهُ طاعَتُكَ ، و العَزيزَ مَن أعَزَّتهُ عِبادَتُكَ .
امام زين العابدين عليه السلام ـ در دعاى آن حضرت درباره خرسندى به قضاى الهى ـ گفت : مرا مصون بدار از اين كه نادارى را پست انگارم يا ثروتمندى را [به دليل ثروتش ]برتر و شريف شمارم؛ زيرا شريف كسى است كه طاعتِ تو او را شرافت بخشيده باشد و عزيز كسى است كه بندگىِ تو او را عزّت داده باشد.