الإمامُ عليٌّ عليه السلام : مَن غَضِبَ على مَن لا يَقدِرُ على مَضَرَّتِهِ طالَ حُزنُهُ و عَذَّبَ نفسَهُ .
امام على عليه السلام : هر كه بر كسى خشم گيرد كه نمى تواند به او زيانى برساند، اندوهش به درازا كشد و خود را شكنجه دهد.
عنه عليه السلام : ألا و إنّ هذهِ الدنيا التي أصبَحتُم تَتَمَنَّونَها و تَرغَبُونَ فيها ، و أصبَحَت تُغضِبُكُم و تُرضِيكُم لَيسَت بِدارِكُم .
امام على عليه السلام : بدانيد اين دنيايى كه آرزومند آن شده ايد و بدان رغبت مى ورزيد و او شما را گاه به خشم مى آورد و گاه خشنود مى سازد، سراى [هميشگى ]شما نيست.
امام على عليه السلام : در هنگام خشم جايى براى خشنوديت نيز باقى بگذار و هرگاه خشم گرفتى مگذار اوج بگيرد.
الإمامُ الصّادقُ عليه السلام : المؤمنُ إذا غَضِبَ لَم يُخرِجْهُ غَضَبُهُ مِن حَقٍّ ، و إذا رَضِيَ لم يُدخِلْهُ رِضاهُ في باطِلٍ ، و الذي إذا قَدَرَ لم يَأخُذْ أكثَرَ مِمّا لَهُ .
امام صادق عليه السلام : مؤمن هرگاه خشمگين شود، خشمش او را از جاده حق بيرون نمى برد و هرگاه [از كسى] خشنود شود، خشنوديش او را به باطل نمى كشاند و كسى است كه چون قدرت پيدا كند، بيشتر از آنچه حق اوست بر نمى دارد.
امام حسن عليه السلام : انديشه، جز به هنگام خشم شناخته نشود.
امام هادى عليه السلام : خشم گرفتن بر كسى كه مالك (اختيار دار) او مى باشى، پستى است.