الإمامُ عليٌّ عليه السلام : فَاتَّقُوا اللّه َ ـ عِبادَ اللّه ِ ـ تَقِيَّةَ ذِي لُبٍّ شَغَلَ التَّفَكُّرُ قَلبَهُ ، و أنصَبَ الخَوفُ بَدَنَهُ ··· و سَلَكَ أقصَدَ المَسالِكِ إلَى النَّهجِ المَطلوبِ ، و لَم تَفتِلْهُ فاتِلاتُ الغُرورِ .
امام على عليه السلام : از خدا بترسيد اى بندگان خدا، همچون ترسيدن خردمندى كه تفكر دلش را مشغول كرده و ترس جسمش را رنجور ساخته است··· و راست ترين راه به سوى مقصد را در پيش گرفته است و فريبهاى باز دارنده او را [از رفتن به سوى مقصد ]باز نداشته است.
امام على عليه السلام : مستى غفلت و فريب، ديرتر از مستى مسكرات زايل مى شود.
امام على عليه السلام : فريبندگى آرزو، عمل را تباه مى گرداند.
امام على عليه السلام : نادان به نيرنگهاى باطل، فريب مى خورد.
امام على عليه السلام : فريب ثروت، موجب سرمستى مى شود.
امام على عليه السلام : در نادانى انسان همين بس، كه فريب خورد.
امام على عليه السلام : بدترين حماقت، فريب خوردن است.
امام على عليه السلام : خردمند فريب خورده يافت نشود.
امام على عليه السلام : گول مهلت را خوردن و به عمل تكيه كردن، جامع همه بديهاست.
امام على عليه السلام : اعتماد كردن به دشمن، جامع فريب است.
عنه عليه السلام : لَم يُفَكِّرْ في عَواقِبِ الاُمورِ مَن وَثِقَ بِزُورِ الغُرورِ ، و صَبا إلى زُورِ السُّرورِ .
امام على عليه السلام : كسى كه به دروغ فريب اعتماد كند و به دروغِ شادى بگرايد، در عواقب امور نينديشيده است.
امام على عليه السلام : هر كه فريب مهلت را بخورد، اندوه مرگ گلو گيرش شود.
امام على عليه السلام : هر كه فريب آشتى روزگار را بخورد، اندوه رنج و محنتها گلويش را بفشرد.
امام على عليه السلام : هر كه فريب سراب [دنيا ]را بخورد، ريسمانهاى [سعادت] او از هم بگسلد.
امام على عليه السلام : در غفلت و فريب خوردگى آدمى همين بس كه به هر آنچه نفس در نظرش بيارايد اعتماد كند.
امام على عليه السلام : تخم گناه كاشتند و با آب غفلت و فريب آبياريش كردند و هلاكت، درويدند.
امام على عليه السلام : ميان شما و موعظه، پرده اى از غفلت است.
عنه عليه السلام : مَن عَشِقَ شيئا أعشى ( أعمى ) بَصَرَهُ ، و أمرَضَ قَلبَهُ ··· لا يَنزَجِرُ مِن اللّه ِ بزاجِرٍ ، و لا يَتَّعِظُ مِنهُ بواعِظٍ ، و هو يَرَى المَأخُوذِينَ علَى الغِرَّةِ ، حيثُ لا إقالَةَ و لا رَجعَةَ .
امام على عليه السلام : هر كه عاشق چيزى شود، ديده اش را كور و دلش را بيمار گرداند··· باز دارنده هاى خدا او را [از گناه و معصيت ]باز نمى دارد و از اندرزهاى خدا پند نمى گيرد، با آن كه غافلگير شدگان [مرگ] را مى بيند كه نه بخشودنى در كار است و نه بازگشتى[مجدّد به دنيا تا گناهانشان را جبران كنند].
عنه عليه السلام : ما المَغرورُ الذي ظَفِرَ مِن الدنيا بأعلى هِمَّتِهِ كالآخَرِ الذي ظَفِرَ مِن الآخِرَةِ بأدنى سُهمَتِهِ ! .
امام على عليه السلام : فريفته دنيا هر چند از اين جهان به بالاترين نصيب و پيروزى دست يابد، همچون كسى نيست كه از آخرت كمترين بهره اى بُرده باشد!
الإمامُ زينُ العابدينَ عليه السلام : رُبَّ مَغرورٍ مَفتونٍ يُصبِحُ لاهِيا ضاحِكا يَأكُلُ و يَشرَبُ ، و هو لا يَدرِي لَعلَّهُ قد سَبَقَت لَهُ مِنَ اللّه ِ سَخَطَةٌ يَصلى بها نارَ جَهَنَّمَ .
امام زين العابدين عليه السلام : اى بسا شخص غافل فريفته اى كه روز خود را به هوسرانى و خنده و خوردن و آشاميدن مى گذراند، بى خبر از آن كه شايد خشمى از خداوند او را فرا گرفته باشد كه بدان در آتش دوزخ افكنده شود.
الإمامُ الصّادقُ عليه السلام : مَن وَثِقَ بثلاثَةٍ كانَ مَغرورا : مَن صَدَّقَ بما لا يكونُ ، و رَكَنَ إلى مَن لا يَثِقُ بهِ ، و طَمِعَ فيما لا يَملِكُ .
امام صادق عليه السلام : هر كه به سه چيز اعتماد كند، گول خورده است : كسى كه آنچه را شدنى نيست، باور كند و به كسى كه بدو اعتماد ندارد، تكيه كند و در آنچه مالك آن نيست، چشم طمع بندد.