امام على عليه السلام : پرداختن به عمر از دست رفته، وقت [كنونى] را هدر مى دهد.
امام على عليه السلام : پرداختن نفْس به آنچه پس از مرگ همراهيش نمى كند، بالاترين سستى [در عمل ]است.
امام على عليه السلام : بدترين چيزى كه آدمى وقت خود را مصروف آن سازد، كارهاى زائد است.
امام على عليه السلام : هر كس به چيزى كه مهمّ نيست بپردازد، آنچه را كه اهميت بيشترى دارد از دست مى دهد.
امام على عليه السلام : زنهار كه عمر خود را براى چيزى هدر دهيد كه برايتان باقى نمى ماند؛ زيرا عمرهاى از دست رفته بر نمى گردد.
عنه عليه السلام : أينَ الّذينَ عُمِّروا فنَعِموا ، و عُلِّموا ففَهِموا ، و اُنظِروا فلَهَوا ، و سُلِّموا فنَسُوا ، اُمهِلوا طَويلاً ، و مُنِحوا جَميلاً ؟ ! .
امام على عليه السلام : كجايند كسانى كه عمر بسيار كردند و در ناز و نعمت زيستند و علم آموخته شدند و فهم و دانايى يافتند و مهلت داده شدند و به غفلت گذراندند و سلامتى داده شدند و فراموش كردند!؟ مهلت زيادى به آنها داده شد و احسان و نيكويى ديدند؟
عنه عليه السلام ـ في صِفَةِ المَأخوذينَ عَلى الغِرَّةِ عِندَ المَوتِ ـ : ثُمَّ ازدادَ المَوتُ فيهِم وُلوجا ، فَحِيلَ بَينَ أحَدِهِم و بَينَ مَنطِقِهِ ، و إنَّهُ لَبَينَ أهلِهِ يَنظُرُ بِبَصَرِهِ و يَسمَعُ بِاُذُنِهِ ، عَلى صِحَّةٍ مِن عَقلِهِ و بَقاءٍ مِن لُبِّهِ ، يُفَكِّرُ فيمَ أفنى عُمرَهُ ، و فيمَ أذهَبَ دَهرَهُ ! .
امام على عليه السلام ـ در وصف كسانى كه غافلگير مرگ مى شوند ـ فرمود : آن گاه مرگ به پيكر آنان بيشتر و بيشتر نفوذ مى كند و شخص را از سخن گفتن مى اندازد، در حالى كه ميان اعضاى خانواده خويش است و با چشمانش [آنان را] مى بيند و با گوشش مى شنود و خِردش سالم و عقلش به جاست. به اين مى انديشد كه عمرش را در چه راهى صرف كرده و روزگارش را چگونه به سر برده است!