الإمامُ عليٌّ عليه السلام : نَحمَدُهُ عَلى ما كانَ ، و نَستَعينُهُ مِن أمرِنا عَلى ما يَكونُ ، و نَسألُهُ المُعافاةَ في الأديانِ ، كَما نَسألُهُ المُعافاةَ في الأبدانِ .
امام على عليه السلام : خدا را براى آنچه به ما عطا فرموده سپاس مى گوييم و براى آنچه پيش خواهد آمد از او يارى مى جوييم و عافيت و سلامت در دين و عقيده را از او مى طلبيم، همچنان كه سلامت بدنها را از او خواستاريم.
عنه عليه السلام : لا يَنبَغي لِلعَبدِ أن يَثِقَ بِخَصلَتَينِ : العافِيَةِ و الغِنى ، بَينا تَراهُ مُعافى إذ سَقِمَ، و بَينا تَراهُ غَنِيّا إذ افتَقَرَ .
امام على عليه السلام : بنده را نسزد كه به دو چيز اعتماد كند: عافيت و توانگرى، زيرا در حالى كه او را سالم مى بينى، ناگهان بيمار مى شود و در حالى كه توانگرش مى بينى ناگهان به فقر دچار مى گردد.
امام على عليه السلام : عافيت، گواراترين نعمتهاست.
امام على عليه السلام : جامه عافيت، بهترين جامه است.
امام على عليه السلام : هيچ جامه اى زيباتر از عافيت نيست.
عنه عليه السلام : يا أيُّها النّاسُ سَلوا اللّه َ اليَقينَ ، و ارغَبوا إلَيهِ في العافِيَةِ ؛ فإنَّ أجَلَّ النِّعمَةِ العافِيَةُ .
امام على عليه السلام : اى مردم! از خداوند يقين بخواهيد و عافيت كه بهترين نعمت، عافيت است.
امام على عليه السلام : عافيت دينى و دنيوى، نعمتى بزرگ و موهبتى عظيم است.
امام على عليه السلام : با عافيت و سلامتى است كه لذت زندگى چشيده مى شود.
امام على عليه السلام : هر عافيتى، به رنج و بلايى ختم مى شود.
عنه عليه السلام : فإن أتاكُمُ اللّه ُ بِعافِيَةٍ فَاقبَلوا ، و إنِ ابتُليتُم فَاصبِروا ، فإنَّ العاقِبَةَ لِلمُتَّقينَ .
امام على عليه السلام : اگر خداوند به شما عافيتى داد، بپذيريد و اگر مبتلا شديد، شكيبايى ورزيد؛ زيرا فرجام [نيك] از آنِ پرهيزگاران است.
عنه عليه السلام : كُلُّ نَعيمٍ دونَ الجَنَّةِ فهُوَ مَحقورٌ ، و كُلُّ بَلاءٍ دونَ النّارِ عافِيَةٌ .
امام على عليه السلام : هر نعمتى، در برابر بهشت ناچيز است و هر بلايى در مقايسه با آتش دوزخ عافيت.
امام باقر عليه السلام : هيچ نعمتى چون عافيت نيست و هيچ عافيتى چون ياورى توفيق.
الإمامُ الصّادقُ عليه السلام : العافِيَةُ نِعمَةٌ خَفِيَّةٌ ، إذا وُجِدَت نُسِيَت ، و إذا فُقِدَت ذُكِرَت .
امام صادق عليه السلام : عافيت نعمتى پنهان (ناشناخته) است. هر گاه باشد به دست فراموشى سپرده مى شود ( كسى قدرش را نمى داند) و هر گاه نباشد به ياد آورده مى شود.