الإمامُ عليٌّ عليه السلام : و مَن عَشِقَ شَيئا أعشى (أعمى) بَصَرَهُ و أمرَضَ قَلبَهُ ، فَهُوَ يَنظُرُ بِعَينٍ غَيرِ صَحيحَةٍ ، و يَسمَعُ بِاُذُنٍ غَيرِ سَميعَةٍ ، قَد خَرَقَتِ الشَّهَواتُ عَقلَهُ ، و أماتَتِ الدّنيا قَلبَهُ .
امام على عليه السلام : هركه شيفته چيزى شود آن چيز ديده اش را كور و دلش را بيمار گرداند؛ چنين كسى با ديده اى ناسالم مى نگرد و با گوشى ناشنوا مى شنود؛ شهوتها خرد او را از هم گسيخته و دنيا دلش را ميرانده است.
امام على عليه السلام : اگر از هوس خويش فرمان برى، تو را كر و كور گرداند و بازگشتگاه (آينده و فرداى قيامت) تو را تباه سازد و به هلاكتت افكند.
امام على عليه السلام : هوا و هوس، شريك كورى [چشم و دل] است.