الإمامُ زينَ العابدينُ عليه السلام ـ مِن دُعائهِ في مَكارِمِ الأخلاقِ ـ : و أعِزَّني و لا تَبتَلِيَنّي بِالكِبرِ ··· و لا تَرفَعْني في النّاسِ دَرَجَةً إلاّ حَطَطتَني عِندَ نَفسي مِثلَها ، و لا تُحدِثْ لي عِزّا ظاهِرا إلاّ أحدَثتَ لي ذِلّةً باطِنَةً عِندَ
نَفسي بِقَدرِها .
امام زين العابدين عليه السلام ـ در دعاى خود در مكارم اخلاق ـ گفت : مرا عزّت بخش و به كبر و غرور مبتلايم مفرما··· و مرا در نزد مردم درجه اى بالا مبر، جز اين كه به همان اندازه در نظر خودم فرودم آورى و هيچ عزّت آشكارى برايم پديد مياور مگر اين كه به همان اندازه ذلّتى درونى در نظر خودم پديد آورى.
عنه عليه السلام ـ مِن دُعائهِ يَومَ عَرَفةَ ـ : و ذَلِّلْني بَينَ يَدَيكَ ، و أعِزَّني عِندَ خَلقِكَ ، و ضَعْني إذا خَلَوتُ بِكَ ، وَ ارفَعْني بَينَ عِبادِكَ ، و أغنِني عَمَّن هُوَ غَنِيٌّ عَنّي ، و زِدْني إلَيكَ فاقَةً و فَقرا .
امام زين العابدين عليه السلام ـ در دعاى او در روز عرفه ـ گفت : مرا در پيشگاه خودت خوار گردان و نزد خلقت عزيز فرما؛ مرا در خلوتِ با خودت پست گردان و در ميان بندگانت سربلند، و از كسى كه از من بى نياز است، بى نيازم گردان و بر نيازمندى و فقر من به خودت بيفزاى.
بحار الأنوار : في الدُّعاءِ : اللّهُمَّ و في صُدورِ الكافِرينَ فعَظِّمْني ، و في أعيُنِ المُؤمِنينَ فجَلِّلْني ، و في نَفسي و أهلِ بَيتي فذَلِّلْني .
بحار الأنوار ـ در دعا ـ : بار خدايا! مرا در سينه هاى كافران با عظمت گردان و در چشمان مؤمنان پر شكوه، و در نزد خودم و خانواده ام مرا كوچك گردان.
بحار الأنوار ـ نيز در دعا ـ : مرا در نظر خودم خوار گردان و در چشم مردم بزرگ دار.