خدا همه جا هست

امام على عليه السلام ـ در وصف خداوند سبحان ـ فرمود : او در هر جا و در هر زمانى و با هر انس و جنّى هست.

امام على عليه السلام ـ در توصيف خداوند سبحان ـ فرمود : در جايى نيست، تا جا به جا شدن در حقّ او روا باشد.

امام على عليه السلام ـ در توصيف خداوند سبحان ـ فرمود : در بلند مرتبگى بر همه چيز پيشى گرفته و چيزى برتر و بلند مرتبه تر از او نيست. نزديكتر از هر چيزى است و نزديكتر از او چيزى نيست. نه برتريش او را از آفريدگانش دور كرده و نه نزديكيش آنها را در مكان با او برابر كرده است.

امام على عليه السلام : خداوند سبحان نزد پنهان كردن هر رازى كه كسى پنهان مى كند و نزد سخن هر گوينده اى و كردار هر كننده اى حضور دارد.

امام صادق عليه السلام ـ در پاسخ به زنديقى كه پرسيد: چه فرقى مى كند كه دستها را به سوى آسمان برداريم يا به طرف زمين فرو نگه داريم؟ ـ فرمود : اين كار از نظر علم و احاطه و قدرت خدا يكسان است، اما خداوند عزّ و جلّ به دوستان و بندگان خود دستور داده است كه دستهايشان را به آسمان، به طرف عرش، بلند كنند؛ زيرا عرش را معدن روزى قرار داده است.

امام صادق عليه السلام ـ به نقل از پدرانش ـ فرمود امام على عليه السلام فرمود : هر گاه فردى از شما نمازش را تمام كرد، دستانش را به سوى آسمان بردارد و در دعا كردن بكوشد. عبد اللّه بن سبأ عرض كرد: اى امير المؤمنين! مگر خدا در همه جا نيست؟ حضرت فرمود: چرا. عرض كرد: پس، چرا بنده، دستانش را به سوى آسمان بلند كند؟ حضرت فرمود: مگر نخوانده اى: «و در آسمان است روزى شما و آنچه وعده داده مى شويد». آيا روزى را جز از جايگاهش بايد خواست؟

امام صادق عليه السلام : پيامبر صلى الله عليه و آله بر مردى گذشت كه چشمش را به آسمان دوخته بود و دعا مى كرد. به او فرمود: چشم از آسمان بردار؛ زيرا هرگز او را نخواهى ديد. بر مرد ديگرى گذشت كه دستانش را به آسمان برداشته بود و دعا مى كرد. به او فرمود: دستانت را كوتاه كن؛ زيرا هرگز دستت به او نخواهد رسيد.

التوحيد ـ به نقل از ابو جعفر . ـ : از امام صادق عليه السلام درباره آيه «و او خداست در آسمانها و زمين» سؤال كردم ؟ حضرت فرمود : همين طور است. او در همه جا هست. عرض كردم: ذات او در همه جا هست؟ فرمود: واى بر تو! مكانها داراى حدّ و اندازه هستند. بنا بر اين، اگر بگويى: خداوند به ذات خود در جايى هست، لازم آيد كه بگويى: در اندازه و امثال اين چيزها جا دارد. اما او از خلقش جداست و علم و قدرت و احاطه و اقتدار و پادشاهيش همه آنچه را آفريده، در ميان گرفته است.

امام كاظم عليه السلام ـ در پاسخ به اين سؤال كه: چرا پيامبر صلى الله عليه و آله به آسمان و از آن جا به سدرة المنتهى و از آن جا به سوى پرده هاى نور برده شد و در آن جا با خدا سخن گفت و نجوا كرد در حالى كه خدا به صفتِ داشتن جا توصيف نمى شود؟ ـ فرمود : خداوند تبارك و تعالى نه به داشتن مكان وصف مى شود و نه زمان شامل حالش مى شود، اما خداوند عزّ و جلّ خواست كه فرشتگان خود و ساكنان آسمانهايش را به وجود پيامبر مشرّف گرداند و با نشان دادن او به آنها، گراميشان بدارد و شگفتيهاى عظمت و بزرگيش را كه بعد از فرود آمدنش خبر مى دهد به وى بنماياند.