امام على عليه السلام : [خداوند] سخن مى گويد، اما نه با تلفظ كردن··· و مى خواهد، اما خواست او با انديشه و تدبّر درونى همراه نيست.
امام على عليه السلام : اراده كننده است، اما نه با عزم و تصميم [قبلى]، سازنده است، اما نه به واسطه اندامى.
الإمامُ الصّادقُ عليه السلام : إنَّ الإرادَةَ مِنَ العِبادِ الضَّميرُ و ما يَبدو بَعدَ ذلكَ مِنَ الفِعلِ ، و أمّا مِنَ اللّه ِ عَزَّ و جلَّ فالإرادَةُ لِلفِعلِ إحداثُهُ ، إنَّما يَقولُ لَهُ : «كُنْ» فيَكونُ بِلا تَعَبٍ و لا كَيفَ .
امام صادق عليه السلام : اراده و خواست بندگان، آهنگ درونى آنها و كردارى است كه در پى آن از آنان سر مى زند. اما اراده و خواست خداوند عزّ و جلّ نسبت به يك كار، همان پديد آوردن آن است. به آن مى گويد: «هست شو» پس هست مى شود، بى آن كه در اين راه متحمل رنجى و پذيراى چگونگى و كيفيتى شود.
الإمامُ الكاظمُ عليه السلام : إنَّما تَكونُ الأشياءُ بإرادَتِهِ و مَشيئَتِهِ ؛ مِن غَيرِ كلامٍ ، و لا تَرَدُّدٍ في نَفَسٍ ، و لا نُطقٍ بِلِسانٍ .
امام كاظم عليه السلام : اشياء با اراده و خواست او پديد مى آيند، بى آن كه سخنى گفته شود و يا انديشه اى از خاطرى بگذرد و يا زبانى به سخن گويا شود.