الإمامُ الصّادقُ عليه السلام : مَن كانَت لَهُ حَقيقَةٌ ثابِتةٌ لَم يَقُم عَلى شُبهَةٍ هامِدَةٍ ؛ حتّى يَعلَمَ مُنتَهى الغايَةِ ، و يَطلُبَ الحادِثَ مِن النّاطِقِ عَنِ الوارِثِ ، و بِأيِّ شَيءٍ جَهِلتُم ما أنكَرتُم ، و بِأيِّ شَيءٍ عَرَفتُم ما أبصَرتُم إن كُنتُم مُؤمِنينَ .
امام صادق عليه السلام : كسى كه از يك حقيقت (ايمان خالص) استوار برخوردار باشد، بر شبهه اى باطل و پوسيده تكيه نكند، تا اينكه نقطه پايان [آن و پيامدهاى فاسدش ]را بداند [و دريابد كه حق در فراسوى آن شبهه است] و [حكم] آنچه را پديد مى آيد، از كسى طلب كند كه از سوى وارث علم رسول خدا صلى الله عليه و آله سخن مى گويد. و [بداند كه] به چه سبب آنچه را ]از ولايت و حكومت ستمگران] انكار مى كنيد، به رسميت نمى شناسيد و آنچه را [از ولايت امام عادل ]نسبت به آن بصيرت داريد، به رسميت مى شناسيد ، اگر مؤمن هستيد [مى دانيد كه آنچه گفتيم، واقعيتى است كه در آن شكّى نيست].