پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : ستمكاران و يارانشان در آتشند .
عنه صلى الله عليه و آله : إذا كانَ يَومُ القِيامَةِ نادى مُنادٍ : أينَ الظَّلَمَةُ و أعوانُهُم ؟ مَن لاقَ لَهُم دَواةً، أو رَبَطَ لَهُم كِيسا ، أو مَدَّ لَهُم مُدَّةَ قَلَمٍ ،فَاحشُرُوهُم مَعَهُم .
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : چون روز قيامت شود ندا دهنده اى ندا دهد : «كجايند ستمگران و ياران آنها؟ همان كسانى كه دواتى براى آنان ليقه كرده ، يا سرِ كيسه اى را براى آنان بسته ، يا قلمى براى آنان در مركّب فرو برده اند . اينان را نيز با ستمگران محشور كنيد» .
عنه صلى الله عليه و آله : مَن أعانَ ظالِما على ظُلمِهِ جاءَ يَومَ القِيامَةِ و على جَبهَتِهِ مَكتوبٌ : آيِسٌ مِن رَحمَةِ اللّه ِ .
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : هر كه ستمگرى را در ستمش يارى رساند ، روز قيامت در حالى آيد كه بر پيشانيش نوشته شده است : نوميد از رحمت خدا .
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : هر كس ستمگرى را كمك كند ، خداوند او را بر وى مسلّط گرداند .
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : هركه بر ستمى كمك كند ، همانند شتر در چاه افتاده اى است كه [براى خلاص كردن او] دُمش را مى كِشند .
عنه صلى الله عليه و آله : مَن مَشى مَع ظالِمٍ لِيُعِينَهُ و هُو يَعلَمُ أنّهُ ظالِمٌ فقد خَرَجَ مِن الإسلامِ .
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : هر كس بداند كسى ستمگر است و با اين حال او را همراهى كند ، از اسلام خارج شده است .
عنه صلى الله عليه و آله : مَن مَشى مَع ظالِمٍ فقد أجرَمَ، يقولُ اللّه ُ : «إِنّا مِنَ المُجْرِمِينَ مُنْتَقِمُونَ» . .
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : هر كه با ستمگرى راه رود [همراهى كند] مجرم است، خداوند مى فرمايد : «ما از مجرمان انتقام مى گيريم» .
عنه صلى الله عليه و آله : مَن عَلَّقَ سَوطا بينَ يَدَي سُلطانٍ جائرٍ جَعَلَ اللّه ُ ذلكَ السَّوطَ يَومَ القِيامَةِ ثُعبانا مِنَ النارِ طُولُهُ سَبعُونَ ذِراعا، يُسَلَّطُ علَيهِ في نارِ جَهَنَّمَ و بِئسَ المَصِيرُ .
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : هر كس در حضور سلطان ستمگرى تازيانه اى آويزد ، خداوند روز قيامت آن تازيانه را اژدهايى آتشين مى گرداند كه در ازاى آن هفتاد گز است و آن را در آتش دوزخ بر وى مسلّط مى كند و چه بد سرنوشتى است .
الإمامُ الصّادقُ عليه السلام ـ في قولِهِ تعالى : «و لا تَرْكَنُوا إِلى الَّذِينَ ظَلَمُوا ···» ـ : هُوَ الرَّجُلُ يَأتِي السُّلطانَ فَيُحِبُّ بَقاءَهُ إلى أن يُدخِلَ يَدَهُ إلى كِيسِهِ فَيُعطِيَهُ .
امام صادق عليه السلام ـ درباره آيه «و به كسانى كه ستم كرده اند متمايل مشويد ···» ـ فرمود : هر كه نزد سلطان رود و آرزو داشته باشد او همين قدر زنده بماند كه دستش را در جيب خود برد و چيزى به وى دهد ، به ستمگر متمايل شده است .
عنه عليه السلام : مَن أعانَ ظالِما على مَظلومٍ لَم يَزَلِ اللّه ُ عَزَّ و جلَّ علَيهِ ساخِطا حتّى يَنزِعَ عن مَعُونَتِهِ .
امام صادق عليه السلام : هر كه ستمگرى را در برابر ستمديده اى يارى رساند ، پيوسته خداوند عزّ و جلّ بر او خشمگين باشد ، تا آن گاه كه از كمك به ستمگر دست بردارد .
عنه عليه السلام : مَن سَوَّدَ اسمَهُ في دِيوانِ وُلدِ فُلانٍ حَشَرَهُ اللّه ُ عَزَّ و جلَّ يَومَ القِيامَةِ خِنزيرا .
امام صادق عليه السلام : هر كه نام خود را در ديوان فرزندان فلانى (عباسيان) بنويسد ، خداوند عزّ و جلّ روز قيامت او را به صورت خوك محشور كند .
امام صادق عليه السلام : ستمگر و يارى دهنده او و كسى كه به ستم او راضى باشد، هر سه در ستم شريكند .
عنه عليه السلام ـ لِنَوفٍ البَكاليِّ ـ : يا نَوفُ ، إن سَرَّكَ أن تَكونَ مَعي يَومَ القِيامَةِ فلا تَكُن للظالِمِينَ مُعِينا .
امام صادق عليه السلام ـ به نوف بكّالى ـ فرمود : اى نوف! اگر خوش دارى كه روز قيامت با من باشى ، ياور ستمگران مباش .
عنه عليه السلام ـ لَمّا سُئلَ عن عَونِ الظَّالِمِ لِلضِّيقِ و الشِّدَّةِ ـ : ما اُحِبُّ أنّي عَقَدتُ لَهُم عُقدَةً أو وَكَيتُ لَهُم وِكاءً و إنّ لي ما بينَ لابَتَيها ، لا و لا مُدَّةً بِقَلَمٍ ! إنَّ أعوانَ الظَّلَمَةِ يَومَ القِيامَةِ في سُرادِقٍ من نارٍ حتّى يَحكُمَ اللّه ُ بينَ العِبادِ .
امام صادق عليه السلام ـ در پاسخ به سؤال از كمك كردنِ ستمگر در صورت تنگدستى و فشار زندگى ـ فرمود : من خوش ندارم براى ستمگران حتى گرهى ببندم ، يا سر مشكى را محكم كنم ، گر چه از شرق تا غرب عالم را به من دهند و حتى قلمى را برايشان در مركّب زنم! همانا ياران ستمگران روز قيامت در چادرى از آتش به سر برند ، تا آن كه خداوند در ميان بندگان داورى كند .
عنه عليه السلام : لَولا أنَّ بَنِي اُمَيَّةَ وَجَدُوا مَن يَكتُبُ لَهُم، و يَجبِي لَهُمُ الفَيءَ، و يُقاتِلُ عَنهُم، و يَشهَدُ جَماعَتَهُم، لَما سَلَبُونا حَقَّنا .
امام صادق عليه السلام : اگر بنى اميه كسى را نمى يافتند كه برايشان بنويسد و ماليات جمع آورى كند و برايشان بجنگد و در جماعتشان حاضر شود ، هرگز نمى توانستند حق ما را سلب كنند .
الإمامُ الرِّضا عليه السلام ـ في أعمالِ السُّلطانِ ـ : الدُّخولُ في أعمالِهِم و العَونُ لَهُم و السَّعيُ في حَوائجِهم عَديلُ الكُفرِ، و النَّظَرُ إلَيهِم على العَمدِ مِنَ الكبائرِ التي يَستَحِقُّ بهِ النارَ .
امام رضا عليه السلام ـ درباره كار كردن براى سلاطين ـ فرمود : وارد شدن در كارهاى سلاطين و كمك كردن به آنان و كوشش در راه خواسته هاى ايشان ، همتاى كفر است و نگاه كردن به آنها از روى عمد، از گناهان كبيره اى است كه به سبب آن سزاوار آتش مى شود .
امام رضا عليه السلام : هر كه ستمگرى را يارى كند ، ستمگر است و هر كه ستمگرى را يارى نرساند و دست تنها گذارد ، دادگر است .