الإمامُ عليٌّ عليه السلام ـ في وصيّتِهِ لِمحمّدِ بنِ أبي بكرٍ حينَ وَلاّهُ مِصرَ ـ : وَ انظُرْ إلى صلاتِكَ كيفَ هِي فإنّكَ إمامٌ لِقَومِكَ (يَنبَغِي لكَ) أن تُتِمَّها و لا تُخَفِّفَها ، فَلَيسَ مِن إمامٍ يُصَلِّي بِقَومٍ يَكونُ في صلاتِهِم نُقصانٌ إلاّ كانَ علَيهِ ، لا يَنقُصُ مِن صلاتِهِم شَيءٌ، و تَمِّمْها و تَحَفَّظْ فيها يَكُن لكَ مِثلَ اُجُورِهِم و لا يَنقُصُ ذلكَ مِن أجرِهِم شَيئا .
امام على عليه السلام ـ در سفارش به محمّد بن ابى بكر هنگام گماردن او به فرماندارى مصر ـ نوشت : به نمازت بنگر كه چگونه است ؛ زيرا تو امام [جماعت] مردم خود هستى .[سزاوار است] كه نماز را كامل به جاى آورى و سبك و ناقص برگزارش نكنى؛ زيرا هر پيشنمازى كه براى مردمى نماز گزارَد و در نماز آنها كم و كاستى باشد ، گناهش به گردن اوست و از نماز آنها چيزى كم نمى شود. نماز را كامل به جاى آر و بر آن مراقبت نما ، تا تو نيز همانند پاداش همه آنها را داشته باشى و اين [پاداش تو] چيزى از ثواب آنها نمى كاهد .
عنه عليه السلام ـ مِن كتابِهِ لِلأشتَرِ ـ : و إذا قُمتَ في صلاتِكَ للناسِ فلا تَكُونَنَّ مُنَفِّرا و لا مُضَيِّعا؛ فإنّ في الناسِ مَن بهِ العِلَّةُ و لَهُ الحاجَةُ، و قد سَألتُ رسولَ اللّه ِ صلى الله عليه و آله حينَ وَجَّهَني إلى اليَمَنِ : كيفَ اُصَلِّي بِهِم ؟ فقالَ : صَلِّ بهم كَصلاةِ أضعَفِهِم و كُن بِالمُؤمِنِينَ رَحيما .
امام على عليه السلام ـ در نامه خود به اشتر ـ نوشت : و چون براى مردم به امامت نماز ايستى، نه چندان با طول و تفصيل برگزار كن كه مردم از نماز جماعت خسته و گريزان شوند و نه [با فرو گذاردن واجبات و آدابش ]آن را ضايع گردان ؛ زيرا در ميان كسانى كه با تو نماز مى خوانند، افراد بيمار و گرفتار نيز هستند . هنگامى كه رسول خدا صلى الله عليه و آله مرا به يمن فرستاد از ايشان پرسيدم كه چگونه با آنها نماز بگزارم؟ فرمود : همچون نا توان ترين آنان نماز بگزار، و با مؤمنان مهربان باش .
عنه عليه السلام ـ مِن كتابِهِ إلى اُمَراءِ البِلادِ ـ : صَلُّوا بِهِم صلاةَ أضعَفِهِم، و لا تَكُونُوا فَتّانِينَ .
امام على عليه السلام ـ در نامه خود به فرمانداران شهرها ـ نوشت : با آنان همچون نمازِ ناتوان ترينشان نماز بگزاريد و فتنه جو مباشيد .
الإمامُ الصّادقُ عليه السلام : يُجزِيكَ إذا كنتَ وَحدَكَ ثلاثُ تَكبيراتٍ، و إذا كنتَ إماما أجزَأكَ تَكبيرَةٌ واحِدَةٌ؛ لأنَّ مَعكَ ذَا الحاجَةِ و الضَّعيفَ و الكبيرَ .
امام صادق عليه السلام : وقتى تنها باشى سه تكبير كافى است و هرگاه پيشنماز باشى ، يك تكبير كفايت مى كند ؛ زيرا در ميان مأمومين افراد نيازمند (گرفتار) و ناتوان و سالخورده نيز وجود دارند .