پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : هر كه نمازهاى پنج گانه را با جماعت بخواند ، به او گمان نيك بريد .
الإمامُ عليٌّ عليه السلام : لَيَحضُرُنَّ مَعَنا صلاتَنا جَماعَةً، أو لَيَتَحَوَّلُنَّ عنّا و لا يُجاوِرُونا و لا نُجاوِرُهُم .
امام على عليه السلام : يا در نماز جماعتِ ما حاضر مى شوند، يا از ما دور شوند و در مجاورت هم نباشيم .
الإمامُ الباقرُ عليه السلام : إنَّ الجُهَنِيَّ أتَى النبيَّ صلى الله عليه و آله فقالَ : يا رسولَ اللّه ِ ، إنّي أكُونُ في البادِيَةِ و مَعي أهلِي و وُلدِي و غِلْمَتِي، فَاُؤَذِّنُ و اُقِيمُ و اُصَلِّي بهِم أ فَجَماعَةٌ نحنُ ؟ فقالَ : نَعَم
فقالَ : يا رسولَ اللّه ِ ، إنَّ الغِلْمَةَ يَتبَعُونَ قَطرَ السَّحابِ فَأبقى أنا و أهلي و وُلدي، فَاُؤَذِّنُ و اُقِيمُ و اُصَلِّي بهِم أ فجَماعَةٌ نحنُ ؟ فقالَ : نَعَم . فقالَ : يا رسولَ اللّه ِ ، فإنَّ وُلدِي يَتَفَرَّقُونَ في الماشِيَةِ فَأبقى أنا و أهلِي، فَاُؤَذِّنُ و اُقِيمُ و اُصَلِّي بهِم أ فجَماعَةٌ نحنُ ؟ فقالَ : نَعَم .
فقالَ : يا رسولَ اللّه ِ ، إنَّ المَرأةَ تَذهَبُ في مَصلَحَتِها فَأبقى أنا وَحدِي، فَاُؤَذِّنُ و اُقِيمُ أ فجَماعَةٌ أنا؟ فقالَ : نَعَم ،المُؤمِنُ وَحدَهُ جَماعَةٌ .
امام باقر عليه السلام : جُهَنى خدمت پيامبر صلى الله عليه و آله رسيد و عرض كرد : اى رسول خدا! من در صحرا با زن و فرزندان و غلامانم به سر مى برم و [موقع نماز] اذان مى گويم و مى ايستم و با آنها نماز مى گزارم ، آيا نماز ما جماعت است؟ فرمود : آرى . عرض كرد : اى رسول خدا! [گاهى اوقات ]غلامانم در پى آوردن آب مى روند و من مى مانم و زن و فرزندانم . پس [موقع نماز ]اذان مى گويم و مى ايستم و با آنها نماز مى گزارم ، آيا نماز ما جماعت به حساب مى آيد؟ فرمود : آرى . جُهَنى عرض كرد : اى رسول خدا! [گاهى اوقات] فرزندانم در پى احشام مى روند و من و همسرم تنها مى مانيم . پس [وقت نماز] اذان مى گويم و مى ايستم و با او نماز مى خوانم، آيا جماعت حساب مى شود؟ فرمود : آرى .
عرض كرد : اى رسول خدا صلى الله عليه و آله گاهى زن نيز
دنبال كارهايش مى رود و من تنها مى مانم و اذان مى گويم و مى ايستم و نماز مى خوانم، آيا نماز من تنها جماعت است؟ حضرت فرمود : آرى ، مؤمن به تنهايى نيز جماعت است .
الإمامُ الصّادقُ عليه السلام : الصَّلاةُ في جَماعَةٍ تَفضُلُ على كُلِّ صلاةِ الفَردِ بأربَعةٍ و عِشرينَ دَرَجةً ؛ تكونُ خَمسَةً و عِشرينَ صلاةً .
امام صادق عليه السلام : نمازى كه با جماعت خوانده شود، بيست و چهار بار برتر از نمازى است كه به تنهايى خوانده شود . بنا بر اين ، يك نماز با جماعت، بيست و پنج نماز است.
عنه عليه السلام : إنّما جُعِلَ الجَماعَةُ و الاجتِماعُ إلى الصَّلاةِ لكَي يُعرَفَ مَن يُصَلِّي ممَّن لا يُصَلِّي، و مَن يَحفَظُ مَواقيتَ الصَّلاةِ مِمّن يُضَيِّعُ، و لَو لا ذلكَ لَم يُمكِنْ أحَدا أن يَشهَدَ على أحَدٍ بِصَلاحٍ؛ لأِنَّ مَن لَم يُصَلِّ في جَماعَةٍ فلا صلاةَ لَهُ بينَ المُسلمينَ؛ لأنَّ رسولَ اللّه ِ صلى الله عليه و آله قالَ: لا صَلاةَ لِمَن لَم يُصَلِّ في المَسجِدِ مَع المُسلمينَ إلاّ مِن عِلَّةٍ .
امام صادق عليه السلام : جماعت و اجتماع كردن براى نماز، بدين سبب قرار داده شده است تا نماز خوان از بى نماز باز شناخته شود، و معلوم گردد چه كسى نماز را به وقتش مى خواند و چه كسى آن را ضايع مى كند ؛ اگر نماز جماعت نبود، هيچ كس نمى توانست به صلاح و پاكى كسى شهادت دهد ؛ زيرا كسى كه با جماعت نماز نخوانَد، از نظر مسلمانان بى نماز است ؛ چه اينكه رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود : كسى كه بدون علت و عذرى نمازش را در مسجد با مسلمانان نگزارد نماز ندارد .
عنه عليه السلام : أوَّلُ جَماعَةٍ كانَت أنَّ رسولَ اللّه ِ صلى الله عليه و آله كانَ يُصَلِّي و أميرُ المؤمنينَ عليُّ بنُ أبي طالبٍ عليه السلام مَعهُ، إذ مَرَّ أبو طالبٍ بهِ و جعفرٌ مَعهُ، فقالَ : يا بُنَيَّ صَلِّ جَناحَ ابنِ عَمِّكَ، فَلَمّا أحَسَّهُ رسولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله تَقَدَّمَهُما و انصَرَفَ أبو طالبٍ مَسرورا ··· فكانَت أوَّلَ جَماعَةٍ جُمِعَت ذلكَ اليَومَ .
امام صادق عليه السلام : اوّلين نماز جماعتى كه خوانده شد به اين صورت بود كه رسول خدا صلى الله عليه و آله با امير المؤمنين على بن ابى طالب عليه السلام در حال نماز بود كه ابو طالب و جعفر بر او گذشتند . پس ابو طالب به جعفر گفت : پسرم! كنار پسر عمويت نماز بخوان . چون رسول خدا صلى الله عليه و آله وجود جعفر را در كنار خود حسّ كرد، براى امامت نماز جلوتر رفت و ابو طالب با خوشحالى برگشت ··· پس اوّلين نمازى كه به جماعت خوانده شد، در آن روز بود .
الإمامُ الرِّضا عليه السلام : إنّما جُعِلَتِ الجَماعَةُ لِئَلاّ يكونَ الإخلاصُ و التَّوحيدُ و الإسلامُ و العِبادَةُ للّه ِِ إلاّ ظاهِرا مَكشوفا مَشهورا؛ لأنَّ في إظهارِهِ حُجّةً على أهلِ الشَّرقِ و الغَربِ للّه ِِ وَحدَهُ، و لِيَكونَ المُنافِقُ و المُستَخِفُّ مُؤَدِّيا لِما أقَرَّ بهِ يُظهِرُ الإسلامَ و المُراقَبَةَ، و لِيَكُونَ شَهاداتُ الناسِ بالإسلامِ بعضِهِم لِبَعضٍ جائزَةً مُمكِنَةً، مَع ما فيهِ مِنَ المُساعَدَةِ على البِرِّ و التَّقوى، و الزَّجرِ عن كثيرٍ مِن مَعاصِي اللّه ِ عَزَّ و جلَّ . .
امام رضا عليه السلام : نماز جماعت از آن رو وضع شده است تا اخلاص و توحيد و اسلام و عبادت خداوند آشكار و هويدا باشند و شهرت يابند ؛ زيرا اظهار اين امور، حجّتى است براى خداى يگانه بر مردمان شرق و غرب عالم ؛ و نيز، تا منافق و سبك شمارنده [نماز و دين ]آنچه را اقرار كرده و پذيرفته است به جاى آورَد و اسلام [خود ]را هويدا سازد و بر آن مواظبت نمايد، و نيز تا شهادت دادنهاى مردم به مسلمان بودن يكديگر، روا و ممكن باشد . علاوه بر اينها ، نمازِ جماعت موجب كمك كردن به يكديگر در راه نيكى و تقوا و باز داشتن از بسيارى از معاصى خداوند عزّ و جلّ است .
لقمان عليه السلام ـ در اندرز به فرزندش ـ فرمود : نماز را با جماعت بخوان ، گر چه روى نيزه باشد !