الإمامُ عليٌّ عليه السلام ـ في قوله تعالى : «و لا يَأْبَ الشُّهَداءُ إذا ما دُعُوا» ـ : أي مَن كانَ في عُنُقِهِ شهادَةٌ ، فلا يَأبَ إذا دُعِيَ لإِقامَتِها ، وَ لْيُقِمْها وَ لْيَنصَحْ فيها ، و لا يَأخُذْهُ فِيها
لَومَةُ لائمٍ ، و لْيَأمُرْ بِالمَعروفِ ، وَ لْيَنْهَ عنِ المُنْكَرِ .
امام على عليه السلام ـ درباره آيه: «و شاهدان چون [به شهادت ]فرا خوانده شوند نبايد خوددارى كنند» ـ فرمود : يعنى كسى كه شاهد بودن بر امرى را پذيرفته باشد، نبايد وقتى به شهادت دادن فراخوانده شد امتناع ورزد ، بلكه بايد شهادت دهد و صادقانه هم شهادت دهد و از سرزنش هيچ سرزنشگرى نترسد و بايد به نيكى فرمان دهد و از بدى باز دارد .
الإمامُ الصّادقُ عليه السلام ـ أيضا ـ : لا يَنبَغِي لِأَحَدٍ إذا ما دُعِيَ للشهادَةِ شَهِدَ علَيها أن يَقولَ : لا أشهَدُ لَكُم .
امام صادق عليه السلام ـ نيز درباره همين آيه ـ فرمود : هرگاه فردى براى شهادت دادن دعوت شد ، سزاوار نيست بگويد : من براى شما شهادت نمى دهم .
الإمامُ الكاظمُ عليه السلام ـ أيضا ـ : إذا دَعاكَ الرَّجُلُ تَشهَدُ على دَينٍ أو حَقٍّ لا يَنبَغِي لأِحَدٍ أن يَتَقاعَسَ عنها .
امام كاظم عليه السلام ـ نيز درباره همين آيه ـ فرمود : هر گاه شخصى از تو دعوت كرد كه به دَينى يا حقّى شهادت دهى ، براى هيچ كس سزاوار نيست كه از آن خوددارى ورزد .
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : بهترين شهادت آن است كه كسى پيش از آن كه از وى درخواست شود ، شهادت دهد .
امام صادق عليه السلام : هرگاه براى شهادت دادن فرا خوانده شدى ، اجابت كن .