رسولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله : سَتُدفَنُ بَضعَةٌ مِنّي بأرضِ خُراسانَ ، لا يَزُورُها مُؤمِنٌ إلاّ أوجَبَ اللّه ُ عزّ و جلّ لَهُ الجَنَّةَ و حَرَّمَ جَسَدَهُ على النّارِ .
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : زود باشد كه پاره اى از تن من در خاك خراسان دفن شود . هيچ مؤمنى آن را زيارت نكند مگر آن كه خداوند عزّ و جلّ بهشت را بر او واجب و بدنش را بر آتش دوزخ حرام گرداند .
الإمامُ عليٌّ عليه السلام : سَيُقتَلُ رُجُلٌ مِن وُلدِي بِأرضِ خُراسانَ بِالسَّمِّ ظُلما ، اسمُهُ اسمِي ، و اسمُ أبِيهِ اسمُ ابنِ عِمرانَ موسى عليه السلام ، ألا فَمَن زارَهُ في غُربَتِهِ غَفَرَ اللّه ُ تعالى ذُنوبَهُ .
امام على عليه السلام : زودا كه مردى از فرزندان من در خاك خراسان به زهر ستم كشته شود ؛ نام او نام من است و نام پدرش نام پسر عمران ، موسى عليه السلام . بدانيد كه هر كس او را در غربتش زيارت كند ، خداوند متعال گناهانش را بيامرزد .
الإمامُ الباقرُ عليه السلام : إنَّ بَينَ جَبَلَي طُوسَ قَبضَةً قُبِضَتْ مِنَ الجَنَّةِ ، مَن دَخَلَها كانَ آمِنا يَومَ القِيامَةِ مِنَ النارِ .
امام باقر عليه السلام : ميان دو [رشته] كوه طوس، خاكى است كه از بهشت آورده شده است . هر كه به آن خاك [براى زيارت ]قدم گذارد ، در روز قيامت از آتش دوزخ ايمن باشد .
الإمامُ الكاظمُ عليه السلام : إنَّ ابنِي عَلِيّا مَقتولٌ بِالسُّمِّ ظُلما و مَدفونٌ إلى جَنبِ هارُونَ بِطُوسَ ، مَن زارَهُ كَمَن زارَ رسولَ اللّه ِ صلى الله عليه و آله .
امام كاظم عليه السلام : فرزندم على به زهر ستم كشته و در كنار هارون، در طوس دفن مى شود . هر كه او را زيارت كند مانند كسى است كه رسول خدا صلى الله عليه و آله را زيارت كرده باشد .
الإمامُ الرِّضا عليه السلام : ما زارَنِي أحَـدٌ مِن أولِيائي عارِفا بِحَقِّي إلاّ تَشَفَّعتُ لَهُ يَومَ القِيامَةِ .
امام رضا عليه السلام : هيچ يك از دوستان من كه عارف به حق و مقام من باشد زيارتم نكند مگر اين كه در روز قيامت شفاعتش كنم .
عنه عليه السلام : مَن زارَنِي عَلَى بُعدِ دارِي ، أتَيتُهُ يَومَ القِيامَةِ في ثلاثِ مَواطِنَ حتّى اُخَلِّصَهُ مِن أهوالِها : إذا تَطايَرَتِ الكُتُبُ يَمينا و شِمالاً ، و عِندَ الصِّراطِ و عِندَ المِيزانِ .
امام رضا عليه السلام : هر كه مرا در ديار غربت زيارت كند ، روز قيامت در سه جا به داد او مى رسم و از هراسها و سختيهاى آنها نجاتش مى دهم : وقتى كه نامه هاى اعمال از راست و چپ پراكنده شوند و هنگام گذشتن از صراط و موقع سنجيدن ميزان [اعمال] .