موجبات آسايش

امام على عليه السلام : هركه اطمينان داشته باشد كه آنچه خدا برايش مقدّر كرده است به او مى رسد ، دلش آرام گيرد .

امام على عليه السلام : جواب كردن [نيازمند] با زبان خوش، يكى از دو آسايش است .

امام على عليه السلام : زن سازگار نيمى از آسايش است .

تحف العقول : امام على عليه السلام فرمود : هر كه بتواند خود را از چهار چيز نگه دارد، شايسته آن است كه هرگز ناراحتى نبيند . عرض شد : آنها چيستند اى امير مؤمنان؟ فرمود : شتابزدگى ، خيره سرى ، خودپسندى، و سستى .

امام على عليه السلام : آن كس رستگار شد كه يا قدرت داشت و به پا خاست يا با نداشتن قدرت ، تسليم شد و راحت گشت .

امام على عليه السلام ـ در توصيف رهرو راه خدا ـ فرمود: درها او را يكى پس از ديگرى به جلو راندند، تا آن كه به درِ سلامت و سراى اقامت رسيد و هر دو پاى او در جايگاه امنيت و آسايش استوار شد ؛ زيرا كه دلش را به كار وا داشت و پروردگارش را خشنود ساخت .

امام على عليه السلام : هركه به اندازه كفاف بسنده كند ، آسايش يابد و در منزلگاه آسودگى فرود آيد .

امام باقر عليه السلام : هركه براى آنچه از دست داده است بر خود سخت نگيرد ، تنِ خويش را در آسايش قرار داده است .

امام صادق عليه السلام : خوشى و آسايش در خشنودى و يقين است و غم و اندوه در شك و ناخشنودى .

امام صادق عليه السلام : بالاترين آسايش ، چشم اميد بركندن از مردم است .

مصباح الشريعة ـ در آنچه به امام صادق عليه السلام نسبت داده است ـ : مؤمن را آسايش حقيقى نباشد، مگر آن گاه كه خدا را ديدار كند . سواى اين ، آسايش در چهار چيز است : سكوتى كه به وسيله آن به احوالِ دل و نفْس خود با آفريدگارت پى برى ، و خلوتى كه به سبب آن از گزندهاى پيدا و نا پيداى زمانه نجات يابى، و گرسنگى اى كه با آن شهوتها و وسوسه هاى شيطانى را بميرانى، و شب زنده دارى كه بدان سبب، دلت را روشن و نهادت را تصفيه و روح و روانت را پاكيزه كنى .