رسولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله : يا أبا ذَرٍّ ، لِيُعَظَّم جلالُ اللّه ِ في صَدرِكَ ، فلا تَذكُرْهُ كما يَذكُرُهُ الجاهِلُ عِندَ الكَلبِ اللّهُمَّ أخزِهِ ، و عِندَ الخِنزيرِ اللّهُمَّ أخزِهِ .
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : اى ابوذر! بايد خداوند در دل تو با شكوه و جلال باشد ، پس او را چنان ياد مكن كه نادان ياد مى كند و [تنها ]هنگام ديدن سگ يا خوك مى گويد : خدايا! خوارش كن .
عنه صلى الله عليه و آله : قالَ إبليسُ : يا ربِّ لَيسَ أحَدٌ مِن خَلقِكَ إلاّ جَعَلتَ لَهُم رِزقاً و مَعيشَةً فما رِزقِي ؟ قالَ : ما لَم يُذكَرْ علَيهِ اسمِي .
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : ابليس عرض كرد : پروردگارا! براى هر يك از آفريده هايت روزى و معيشتى قرار داده اى ، روزى من چيست؟ فرمود : هر چه نام من بر آن برده نشود .
امام على عليه السلام : شنونده ياد خدا[نيز] ذاكر است .
بحار الأنوار عنهم عليهم السلام : إنَّ في الجَنَّةِ قِيعاناً ، فإذا أخَذَ الذاكرُ في الذِّكرِ أخَذَتِ المَلائكةُ في غَرسِ الأشجارِ ، فربَّما وَقَفَ بعضُ الملائكةِ فيقالُ لَهُ : لِمَ وَقَفتَ؟ فيقولُ : إنّ صاحِبِي قد فَتَرَ ، يَعني عَنِ الذِّكرِ .
بحار الأنوار : از معصومان عليهم السلام نقل شده است كه : در بهشت دشتهايى است كه هرگاه ذاكر شروع به ذكر گفتن كند، فرشتگان در آن ها شروع به كاشتن درخت كنند . گاه فرشته اى دست از كار مى كشد ، پس به او گفته مى شود : چرا ايستاده اى؟ مى گويد : دوستم دست كشيده است ، منظور دست كشيدن ذاكر از گفتن ذكر خداست .