عدّة الداعي : في زَبورِ داوود عليه السلام : يقولُ اللّه ُ تعالى : يَا بنَ آدمَ ، تَسألُني و أمنَعُكَ لِعِلمي بما يَنفَعُكَ ، ثُمّ تُلِحُّ عَلَيَّ بالمسألةِ فَاُعطِيكَ مَا سألتَ فتَستَعينُ به على مَعصِيَتي ، فَأهُمُّ بهَتكِ سِترِكَ ، فتَدعُوني فأستُرُ عَليكَ ، فكَم مِن جميلٍ أصنَعُ مَعكَ ، و كَم مِن قَبيحٍ تَصنَعُ معي ! يوشِكُ أن أغضَبَ علَيكَ غَضبةً لا أرضى بَعدَها أبدا .
عدّة الداعي : در زبور داوود عليه السلام آمده است : خداوند متعال مى فرمايد : اى پسر آدم! تو از من خواهشى مى كنى و من براى مصلحت تو آن را برآورده نمى كنم ، اما در خواهشت اصرار مى ورزى و من خواسته ات را مى دهم و تو از آن در گناه و نافرمانى از من كمك مى گيرى . پس ، من بر آن مى شوم تا آبرويت را ببرم، ليك مرا مى خوانى و من پرده پوشى مى كنم . چه خوبيها كه به تو نكرده ام و چه بديها كه تو، به من نكرده اى . كم مانده است كه بر تو چنان خشمى گيرم كه ديگر هرگز خشنود نشوم .
الإمامُ عليٌّ عليه السلام : رُبَّما سألتَ الشَّيءَ فلا تُؤْتاهُ و اُوتيتَ خيرا منه عاجلاً أو آجِلاً ، أو صُرِفَ عنكَ لِما هُوَ خيرٌ لكَ ، فَلَرُبَّ أمرٍ قد طَلِبتَهُ فيهِ هلاكُ دينِكَ لو اُوتيتَهُ ، فلتَكُنْ مسألتُكَ فيما يَبقَى لَكَ جَمالُهُ و يُنفى عنكَ وَبالُهُ .
امام على عليه السلام : گاه چيزى را [از خدا ]مى خواهى اما به تو داده نمى شود، و دير يا زود بهتر از آن به تو داده مى شود ، يا به خاطر آنچه خير و مصلحت تو در آن است، از برآورده شدن خواسته ات دريغ مى شود ؛ زيرا بسا خواسته اى كه اگر بر آورده شود به نابودى دين تو مى انجامد . پس ، چيزى بخواه كه زيبايى و نيكى اش برايت مى ماند و پيامد سوئى ندارد .
الإمامُ الباقرُ عليه السلام : إنَّ اللّه َ عزّ و جلّ يُعطِي الدنيا مَن يُحِبُّ و يُبغِضُ ، و لا يُعطِي الآخرةَ إلاّ مَن أحَبَّ ، و إنَّ المؤمنَ لَيسألُ الرَّبَّ موضِعَ سَوطٍ في الدنيا فلا يُعطِيهِ إيَّاهُ و يسألُهُ الآخِرةَ فيُعطِيهِ ما شاءَ ، و يُعطي الكافرَ في الدنيا ما شاءَ ، و يسألُ في الآخرةِ موضعَ سَوطٍ فلا يُعطِيهِ إيَّاهُ .
امام باقر عليه السلام : خداوند عزّ و جلّ دنيا را به دوست و دشمن خود مى دهد اما آخرت را جز به كسى كه دوستش دارد نمى دهد . همانا مؤمن از پروردگار به اندازه جاى يك تازيانه در دنيا طلب مى كند و خداوند به او نمى دهد اما آخرت را مى طلبد و خداوند هرچه خواهد به او دهد ؛ و كافر را در دنيا هرچه خواهد بدهد ولى در آخرت به اندازه جاى يك تازيانه مى طلبد و به او نمى دهد .
الإمامُ الباقرُ أو الإمامُ الصّادقُ عليهما السلام : إنَّ اللّه َ تَبارَكَ وَ تَعالى يقولُ : إنَّ مِن عبادِي مَن يسألُني الشيءَ مِن طاعتي لِأُحِبَّهُ فَأصرِفُ ذلِكَ عَنهُ لِكي لا يُعجِبَهُ عَمَلُهُ .
امام باقر عليه السلام يا امام صادق عليه السلام : خداوند تبارك و تعالى مى فرمايد : همانا يكى از بندگانم از من [توفيق انجام ]طاعتى را مى طلبد تا بدان سبب او را دوست بدارم، اما من از او دريغ مى كنم تا مبادا بر اثر عمل خود دچار عُجْب شود.
الإمامُ الصّادقُ عليه السلام : جاءَ رجلٌ إلى أميرِ المؤمنينَ عليه السلام فقال : إنّي دَعَوتُ اللّه َ فلَم أرَ الإجابةَ ! فقالَ : لقد وَصَفتَ اللّه َ بغيرِ صِفاتِهِ ، و إنَّ للدُّعاءِ أربعَ خصالٍ : إخلاصُ السَّريرةِ ، و إحضارُ النِّيّةِ ، و مَعرفةُ الوسيلةِ ، و الإنصافُ في المسألةِ ، فهل دَعَوتَ و أنتَ عارفٌ بهذهِ الأربعةِ ؟ قالَ : لا ، قالَ : فاعرِفْهُنَّ .
امام صادق عليه السلام : مردى خدمت امير المؤمنين عليه السلام آمد و عرض كرد : من خدا را مى خوانم ولى اجابتى نمى بينم؟ حضرت فرمود : چون تو خدا را با صفاتى جز صفات او وصف مى كنى (مى خوانى) همانا دعا را چهار خصلت باشد : اخلاص باطنى ، حضور نيّت (قلب) ، شناخت وسيله، و انصاف داشتن در خواسته . آيا تو با آگاهى از اين چهار نكته دعا مى كنى؟ عرض كرد : خير . حضرت فرمود : پس ، آنها را بشناس [و با توجه به اين چهار نكته دعا كن] .
عنه عليه السلام : قالَ اللّه ُ تعالى : و عِزَّتي و جلالي و عَظَمَتي و بَهائي ، إنّي لَأَحمِي وَليّي أن اُعطِيَهُ في دارِ الدنيا شيئا يشغَلُهُ عن ذِكري حتّى يَدعُوَني فأسمَعَ صوتَهُ ، و إنّي لَأُعطي الكافرَ مُنيَتَهُ حتّى لا يَدعُوَني فَأسمَعَ صوتَهُ بُغضا لَهُ .
امام صادق عليه السلام : خداوند متعال فرموده است : به عزّت و جلال و عظمت و شكوهم سوگند كه من دريغم مى آيد در دنيا به دوست خود چيزى دهم كه او را از ياد من غافل كند ؛ زيرا مى خواهم مرا بخواند تا صدايش را بشنوم و كافر را به آرزويش مى رسانم ؛ زيرا از او نفرت دارم و نمى خواهم مرا بخواند و صدايش را بشنوم .