الإمامُ الصّادقُ عليه السلام : إنّما هِيَ المِدحَةُ ، ثُمَّ الإقرارُ بِالذَّنبِ ، ثُمَّ المَسألَةُ .
امام صادق عليه السلام : [در دعا] ابتدا بايد خدا را ستود ، سپس به گناه اعتراف نمود و آن گاه حاجت خواست .
بحار الأنوار : فِيما أوحَى اللّه ُ إلى موسى عليه السلام : يا موسى ، كُنْ إذا دَعَوتَنِي خائفا مُشفِقا وَجِلاً ، و عَفِّرْ وَجهَكَ في التُّرابِ ، و اسجُد لي بِمَكارِمِ بَدَنِكَ ، و اقنُتْ بَينَ يَدَيَّ في القِيامِ ، و ناجِني حَيثُ تُناجِيني بِخَشيَةٍ من قَلبٍ وَجِلٍ .
بحار الأنوار : خداوند متعال به موسى عليه السلام وحى فرمود كه : اى موسى! هرگاه مرا مى خوانى ، ترسان و هراسان و بيمناك باش و چهره بر خاك بگذار و با اعضاى شريف بدنت در برابرم سجده كن و در پيشگاه من با خوارى و فروتنى بِايست و هرگاه با من راز و نياز مى كنى ، با دلى هراسان و ترسان، راز و نياز كن .
بحار الأنوار : فيما وَعَظَ اللّه ُ بِهِ عيسى عليه السلام : يا عيسى ، اُدعُني دُعاءَ الحَزينِ الغَريقِ الّذي لَيسَ لَهُ مُغِيثٌ ··· و لا تَدْعُني إلاَّ مُتَضَرِّعا إلَيَّ و هَمُّكَ هَمّاً واحِدا ، فَإنَّكَ مَتى تَدْعُني كَذلِكَ أجَبتُكَ .
بحار الأنوار : از جمله اندرزهاى خداوند متعال به عيسى عليه السلام است كه : اى عيسى! مرا چون شخص اندوهگين و در حال غرق كه فريادرسى ندارد ، بخوان . . . مرا جز با خوارى و زارى و خلوص مخوان ، كه هر گاه با چنين حالى مرا بخوانى اجابتت كنم .
الإمامُ الحسينُ عليه السلام : كانَ رَسولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله يَرفَعُ يَدَيهِ إذا ابتَهَلَ و دَعا كَما يَستَطعِمُ المِسكينُ .
امام حسين عليه السلام : رسول خدا صلى الله عليه و آله در هنگام ابتهال و دعا مانند بينوايى كه غذا مى طلبد ، دستانش را بالا مى برد .