پيشدستى در دعا

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : هنگام آسايش، خود را به خدا بشناسان تا هنگام گرفتارى و سختى، تو را بشناسد .

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : هرگاه بنده در روزگار خوشى به ياد پروردگارش باشد ، خداوند او را از بلا مى رهاند .

امام زين العابدين عليه السلام ـ در مناجات خويش ـ گفت : مرا از آنان قرار مده كه خوشى، سرمستشان مى كند و بلا و گرفتارى، از پايشان در مى آورد . اينان فقط زمانى تو را مى خوانند كه گرفتار شوند و تنها هنگامى به ياد تو مى افتند كه به مصيبتى سخت دچار گردند ؛ در اين هنگام در برابر تو به خاك مى افتند و دست خواهش به سويت دراز مى كنند .

امام باقر عليه السلام : سزاوار است كه مؤمن هنگام آسايش همان گونه دعا كند كه هنگام گرفتارى .

امام صادق عليه السلام : كسى كه در دعا كردن پيشدستى كند (هميشه دعا كند نه فقط موقع بلا و گرفتارى) ، هرگاه بلا بر او نازل شود، دعايش اجابت گردد و فرشتگان گويند : صدايى آشناست و از آسمان (درگاه خدا) پوشيده نمانَد . اما كسى كه در دعا كردن پيشدستى نكند ، چون بلا به او رسد، دعايش مستجاب نشود و فرشتگان گويند : ما اين صدا را نمى شناسيم .

امام صادق عليه السلام : خداوند متعال به داوود عليه السلام وحى فرمود كه : در زمان آسايشت به ياد من باش ، تا من هنگام گرفتارى ات دعاى تو را اجابت كنم .