بيست و ششم : صلح امام حسن عليه السلام با معاويه

پيامبر صلي الله عليه و آله :حسن و حسين دو امامند ؛ چه قيام كنند، و چه قيام نكنند .

امام على عليه السلام :اگر دشمن ، تو را به صلح فراخواند و خشنودى خدا در آن بود ، آن را ردّ مكن ؛ زيرا صلح مايه آسايش سپاهيان تو و راحتى خودت از اندوه ها و ايمنى سرزمين تو است .

امام على عليه السلام : . . . و اگر بخواهى با دشمنت بجنگى [بدان كه] كسانى كه شمشيرشان سودى براى پدرت نداشت هرگز براى تو نيز سودى نخواهند داشت؛ زيرا آنان قومى بى وفا هستند كه تو را وارد معركه كارزار مى كنند آن گاه
براى بيرون آمدن از آن يارى ات نمى كنند .

امام على عليه السلام :من صلح را ، تا آن گاه كه مايه وهن اسلام نباشد ، كارسازتر از جنگ يافته ام .

امام حسن عليه السلام :معاويه در حقى كه از آنِ من بود با من ستيز كرد و من براى صلاح امّت و جلوگيرى از ريختن خونشان آن را واگذاردم .

امام حسن عليه السلام :من نه خواركننده مؤمنان ، بلكه عزّت بخش آنانم . وقتى ديدم شما در برابر دشمن قدرتى نداريد ، كار را به او واگذاشتم تا من و شما در ميان آنان باشيم . همچنان كه آن فرزانه [خضر] كشتى را سوراخ كرد تا براى صاحبانش باقى بماند ، و اين چنين است حكايت من و شما تا در ميان آنها باقى بمانيم .