رسولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله : ألا إنّ المؤمنَ يَعْمَلُ بينَ
مَخافَتَينِ : بينَ أجَلٍ قَد مَضى لا يَدْري ما اللّه ُ صانِعٌ فيهِ ، و بينَ أجَلٍ قد بَقِيَ لا يَدْري ما اللّه ُ قاضٍ فيهِ ، فلْيَأخُذِ العَبْدُ المؤمنُ مِن نَفْسِهِ لنَفْسِهِ و مِن دُنياهُ لآخِرَتِهِ ، و في الشَّيْبَةِ قَبلَ الكِبَرِ ، و في الحياةِ قَبلَ المَماتِ؛ فوالّذي نَفْسُ محمّدٍ بِيَدِهِ ، ما بَعدَ الدُّنيا مِن مُسْتَعْتَبٍ ، و ما بَعدَها مِن دارٍ إلاّ الجَنّةَ أوِ النّارَ .
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : همانا مؤمن ميان دو ترس كار مى كند : ميان زمانى كه از عمرش گذشته است و نمى داند خدا با او چه مى كند، [و مى آمرزدش يا نه!] و ميان زمانى كه از عمرش باقى مانده است و نمى داند خدا درباره او چه حكم خواهد كرد . پس ، بايد كه بنده مؤمن، از خود براى خود، و از دنيايش براى آخرتش و در جوانى، پيش از پيرى و در زندگى، پيش از فرا رسيدن مرگ ، بهره برگيرد ؛ زيرا سوگند به آن كه جان محمّد در دست اوست، پس از دنيا ديگر عذرخواهى و توبه اى در كار نيست و بعد از آن، سرايى جز بهشت يا دوزخ نباشد .
الإمامُ عليٌّ عليه السلام : إنّ المؤمنَ لا يُصْبِحُ إلاّ خائفا و إنْ كانَ مُحْسِنا ، و لا يُمْسِي إلاّ خائفا و إنْ كانَ مُحْسِنا ، لأنّهُ بَينَ أمْرَينِ : بَينَ وَقْتٍ قد مَضى لا يَدْري ما اللّه ُ صانِعٌ بهِ ، و بينَ أجَلٍ قدِ اقْتَربَ لا يَدْري ما يُصيبُهُ مِن الهَلَكاتِ .
امام على عليه السلام : مؤمن ، هرچند نيكوكار باشد، شب و روز را در بيم و هراس به پايان مى برد؛ زيرا او ميان دو حالت قرار دارد: زمانى كه گذشته است، و نمى داند خدا با او چه كرده است و اجلى كه نزديك گشته، و نمى داند چه خطراتى گريبان گيرش خواهد شد .
الإمامُ الصّادقُ عليه السلام : المؤمنُ بَينَ مَخافَتَينِ: ذَنبٌ قَد مَضى لا يَدْري ما صَنعَ اللّه ُ فيهِ ، و عُمرٌ قَد بَقيَ لا يَدْري ما يَكْتَسِبُ فيهِ مِن المَهالِكِ ، فهُو لا يُصْبِحُ إلاّ خائفا و لا يُصْلِحُهُ إلاّ الخَوفُ .
امام صادق عليه السلام : مؤمن ميان دو ترس به سر مى برد : گناهى كه در گذشته كرده است و نمى داند خدا با آن چه كرده است [و آن را بخشيده يا نه!] و عمرى كه باقى مانده است و نمى داند در آن مدت چه گناهان مهلكى مرتكب خواهد شد؛ بنا بر اين ، مؤمن پيوسته ترسان است و جز ترس اصلاحش نكند .