الإمامُ عليٌّ عليه السلام ـ و قد سُئلَ : مَنِ العَظيمُ
الشَّقاءِ ؟ ـ : رجُلٌ تَرَكَ الدُّنيا للدُّنيا فَفاتَتْهُ الدُّنيا و خَسِرَ الآخِرَةَ ، و رَجُلٌ تَعَبّدَ و اجْتَهَدَ و صامَ رِياءً للنّاسِ فذاكَ حُرِمَ لذّاتِ الدُّنيا مِن دُنْيانا و لَحِقَهُ التَّعَبُ الّذي لَو كانَ بهِ مُخْلِصا لاسْتَحَقَّ ثوابَهُ .
امام على عليه السلام ـ در پاسخ به اين سؤال كه : بدبخت بزرگ كيست ؟ ـ فرمود : مردى كه دنيا را به خاطر دنيا وا گذارد و بدين سبب دنيا را از دست دهد و آخرت را زيان كند و مردى كه براى خودنمايى عبادت و كوشش كند و روزه بگيرد ؛ چنين كسى به خاطر دنيا از لذتهاى دنيا محروم گشته و خود را به رنجى در افكنده است كه اگر براى خدا مى بود سزاوار پاداش او مى شد.
عنه عليه السلام : مَعاشِرَ النّاسِ (المسلمينَ) ، اتَّقوا اللّه َ ، فكَم مِن مُؤَمِّلٍ ما لا يَبْلُغُهُ ، و بانٍ ما لا يَسْكُنُهُ ، و جـامعٍ ما سَـوفَ يَترُكُهُ ، و لَعلّهُ مِن باطِـلٍ جَمعَهُ ، و مِن حقٍّ مَنعَهُ ، أصابَهُ حَراما ، و احْتَمَلَ بهِ آثاما ، فباءَ بوِزْرِهِ ، و قَدِمَ على ربِّهِ ، آسِفا لاهِفا ، قَد خَسِرَ الدُّنيا و الآخِرَةَ ، ذلكَ هُو الخُسْرانُ المُبينُ .
امام على عليه السلام : اى مردم (اى مسلمانان)! از خدا بترسيد ؛ كه بَسا آرزومندى كه به آرزوى خود نرسيد و بسا سازنده اى كه در عمارت خود مسكن نگزيد و بسا گرد آورنده اى كه بزودى آن چه را گرد آورده، وا گذارَد و شايد كه آن را از راه ناروا گرد آورده و يا با نپرداختن حقّى آن را به هم رسانده، آن را از راه حرام به دست آورده و به خاطر آن زير بار گناه مانده است ؛ پس گناه آن را به دوش كشد و با دريغ و اندوه نزد پروردگارش رَوَد . چنين كسى «در دنيا و آخرت زيانكار باشد و اين همان زيان آشكار است» .
نهج البلاغة: ـ الإمام علي عليه السلام ـ و قد لَقِيَهُ عندَ مَسيرِهِ إلى الشّامِ دَهاقِينُ الأنْبارِ ، فتَرَجَّلوا لَهُ و اشْتَدّوا بينَ يَدَيْهِ ـ : ما هذا الّذي صَنَعْتُموهُ ؟ فقالوا : خُلُقٌ مِنّا نُعَظِّمُ بهِ اُمَراءنا ، فقالَ : و اللّه ِ ، ما يَنْتَفِعُ بهذا اُمَراؤكُم ، و إنّكُم لَتَشُقُّونَ على أنْفُسِكُم في دُنياكُم ، و تَشْقَوْنَ بهِ في آخِرَتِكُم ، و ما أخْسَرَ المَشَقّةَ وراءها العِقابُ ، و أرْبَحَ الدَّعَةَ مَعها
الأمانُ مِن النّارِ .
نهج البلاغة : امام على عليه السلام ـ وقتى در مسير خود به شام مى رفت ، گروهى از زمين داران انبار به آن حضرت برخوردند و به احترام ايشان از اسبها پياده شدند و پيشاپيش او دويدند ـ فرمود : اين چه كارى بود كه كرديد؟ گفتند : اين روش ماست، كه بدان اميران خود را احترام مى نهيم . حضرت فرمود : به خدا سوگند كه اميران شما از اين كار سودى نمى برند و شما نيز با اين كار در اين جهان خود را به رنج مى افكنيد و در آن جهان به بدبختى گرفتار مى آييد . چه زيانبار است رنجى كه در پى آن عذاب باشد و چه سودمند است آسايشى كه رهايى از آتش دوزخ همراه آن باشد .
الإمامُ عليٌّ عليه السلام ـ في خِطابهِ لشُريحِ بنِ الحارثِ قاضيهِ ـ : فانْظُرْ يا شُريحُ ، لا تَكونُ ابْتَعْتَ هذهِ الدّارَ مِن غَيرِ مالِكَ ، أو نَقَدْتَ الثَّمَنَ مِن غَيرِ حَلالِكَ ، فإذا أنتَ قَد خَسِرْتَ دارَ الدُّنيا و دارَ الآخِرَةِ .
امام على عليه السلام ـ به قاضى خود شريح بن حارث ـ فرمود : توجه كن اى شريح ! مبادا اين خانه را جز از مال خودت خريده باشى، يا بهاى آن را جز از مال حلال داده باشى. در غير اين صورت هم در دنيا و هم در سراى آخرت زيان كرده اى.
الإمامُ زينُ العابدينَ عليه السلام : إنّ في النّاسِ مَن خَسِرَ الدُّنيا و الآخِرَةَ ، يَتْرُكُ الدُّنيا للدُّنيا ، و يَرى أنَّ لَذّةَ الرِّئاسَةِ الباطِلَةِ أفْضَلُ مِن لَذّةِ الأمْوالِ و النِّعَمِ المُباحَةِ المُحَلَّلَةِ ، فيَتْرُكُ ذلكَ أجْمَعَ طَلَبا للرِّئاسَةِ .
امام زين العابدين عليه السلام : برخى مردمان، دنيا و آخرت را از دست مى دهند . دنيا را به خاطر دنيا وا مى گذارند و لذّت رياست باطل را برتر از لذّت اموال و نعمتهاى مباح و حلال مى دانند، و اين همه را براى دست يافتن به رياست رها مى كنند .