كسى كه از برآوردن نياز برادرخود امتناع كند

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : كسى كه بتواند حاجت نيازمندى را برآورد و دست ردّ به سينه او زند، گناهش چون گناه باجگير است .

امام باقر عليه السلام : كسى كه از كمك به برادر مسلمان خود و برآوردن حاجت او دريغ كند، خداوند او را گرفتار كمك به كسى كند كه به سببِ آن كمك، گناهكار شود و مزدى هم نَبَرد .

امام صادق عليه السلام : اگر مسلمانى براى حاجتى و كارى نزد مسلمانى بيايد و او بتواند كارسازى كند و نكند، خداوند در روز قيامت او را سخت توبيخ كند و فرمايد : برادرت براى حاجتى نزد تو آمد و من برآوردن آن را در دست تو قرار دادم، اما به ثواب اين كار بى رغبتى كردى و دست ردّ به سينه او زدى! به عزّت خودم سوگند، چه دوزخى باشى يا آمرزيده ، به هيچ حاجتى از تو اعتنايى نكنم .

امام صادق عليه السلام : كسى كه برادر مؤمنش، در هنگام تنگدستى، نياز خود را به او بگويد و او بتواند ـ خودش يا از طريق كسى ديگر ـ حاجتش را روا سازد و نكند، خداوند در روز قيامت وى را، در حالى كه دستش به گردنش بسته شده است، محشور فرمايد و تا فارغ شدن از حساب بندگان خود، همچنان او را نگه دارد .

امام صادق عليه السلام : هر گاه مؤمنى بتواند برادر خود را يارى رساند، اما تنهايش گذارد، خداوند در دنيا و آخرت او را تنها گذارد .

امام صادق عليه السلام : هيچ مؤمنى نيست كه از آبروى خود براى برادر مؤمنش مايه بگذارد، مگر آن كه خداوند روى او را بر آتش حرام گرداند و در روز قيامت سختى و خوارى به او نرسد، و هر مؤمنى كه از برادر مؤمن خود مقام و آبروى بيشتر داشته باشد، اما در استفاده از مقام و آبروى خود براى كمك به او دريغ ورزد، در دنيا و آخرت سختى و خوارى بيند و در روز قيامت شعله هاى آتش، چهره اش را فرو گيرد ، خواه دوزخى باشد يا آمرزيده .

امام صادق عليه السلام : هرگاه يكى از برادران ما دست حاجت به سوى يكى از شيعيان ما دراز كند و او بتواند كمكش كند و دريغ ورزد، خداوند عزّ و جلّ او را به برآوردن نياز يكى از دشمنان ما مبتلا مى كند و به سبب آن در روز قيامت عذاب شود .

امام صادق عليه السلام : هر مؤمنى كه برادر مؤمن نيازمند خود را از مال خويش محروم كند ، به خدا قسم كه طعم خوراك بهشت را نچشد و از شراب ناب سر به مهر [بهشت ]ننوشد .

امام كاظم عليه السلام : كسى كه برادرش نزد او برود و در موردى از وى كمك (پناه) بخواهد و او بتواند و كمكش نكند رشته پيوند با خداوند عزّ و جلّ را بريده است (ايمانش سلب شده است) .

امام كاظم عليه السلام : هر كس برادر مؤمنش براى كارى و حاجتى نزد او آيد، اين، در حقيقت، رحمتى است از سوى خداوند تبارك و تعالى كه به جانب او سوق داده است . پس، اگر حاجت او را روا سازد خود را به ولايت ما پيوند زده و ولايت ما هم به ولايت خدا پيوسته است . اما اگر مى تواند حاجت او را برآورَد و برنياورَد، خداوند در قبرش مارى آتشين بر او مسلط گرداند كه تا روز قيامت وى را نيش زند.