بحار الأنوار عن فقه الرضا عليه السلام :إذا كُنتَ في تِجارَتِكَ و حَضَرَتِ الصّلاةُ فلا يَشغَلْكَ عنها مَتْجَرُكَ، فإنَّ اللّه َوَصفَ قَوما و مدَحَهُم فقالَ : «رِجالٌ لا تُلهيهم تِجارَةٌ وَ لاَ بَيْعٌ عَنْ ذِكْرِ اللّه ِ وَ إِقامِ الصَّلاَةِ وَ إِيتاءِ الزَّكاةِ يَخافُونَ يَوْما تَتَقَلَّبُ فِيهِ القُلُوبُ وَ الْأَبْصارُ» . وكـانَ هؤلاءِ القَـومُ يَتَّجِـرونَ، فإذا حَضَرَتِ الصّلاةُ تَرَكوا تِجارَتَهُم و قاموا إلى صَلاتِهِم، و كانوا أعظَمَ أجْرا مِمَّن لا يَتَّجِرُ فيُصَلّي .
بحار الأنوار ـ به نقل از فقه الرضا عليه السلام ـ : هرگاه در حال كسب و كار بودى و وقت نماز رسيد، كسبت تو را از نماز باز ندارد ؛ زيرا خداوند مردمى را چنين توصيف كرده و ستوده است: «مردانى كه هيچ تجارت و خريد و فروشى از ياد خدا و نماز گزاردن و زكات دادن بازشان نمى دارد . بيمناك روزى هستند كه دلها و ديدگان دگرگون مى شوند». اين مردم كاسب بودند، اما چون وقت نماز مى رسيد دست از كسب و كار مى شستند و به نماز مى ايستادند، مزد و پاداش اينان بيش از كسانى بود كه كاسبى نمى كردند و نماز مى خواندند.