بلا و تنبّه

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :اگر سه [نقطه ضعف] در آدمى نبود، چيزى سر او را فرود نمى آورد: بيمارى، مرگ و فقر. اين هر سه را دارد و با اين حال چموشى مى كند!

امام على عليه السلام :هرگاه ديدى خداوند سبحان پياپى بر تو بلا نازل مى كند هر آينه تو را بيدار باش داده است. و چون ديدى خداوند سبحان، با وجود آن كه گناه مى كنى، پياپى به تو نعمت مى دهد، اين، براى غافلگير كردن [و به دام انداختن ]توست.

امام على عليه السلام ـ هنگام بيرون رفتن براى طلب باران ـ فرمود : هرگاه بندگان خدا گناه و بد كردارى كنند خداوند آنان را به كاهش محصولات و بازداشت بركات و بستن دَرِ گنجينه هاى خير مبتلا مى سازد تا توبه گر توبه كند و گنهكار دل از گناه بركند و پند گيرنده پند پذيرد و نهى شده [از گناه ]باز ايستد.

امام صادق عليه السلام :مؤمن چهل شب بر او نمى گذرد جز آن كه پيشامدى برايش شود كه غمگينش سازد و بدان وسيله متنبّه گردد.

امام صادق عليه السلام :هرگاه خداوند خير بنده اى را بخواهد و از او گناهى سر زند، در پى آن گناه به مصيبتى گرفتارش مى سازد تا او را به ياد استغفار كردن اندازد. و هرگاه خداوند بدى بنده اى را خواهد و از او گناهى سر زند، در پى آن بدو نعمتى مى بخشد تا آمرزش خواهى را از ياد ببرد و آن گناه را ادامه دهد. اين است فرموده خداوند عزّ و جلّ كه: «از جايى كه خود نمى دانند بتدريج آنان را فرو مى گيريم» يعنى با نعمت دادن به هنگام گناه.

امام صادق عليه السلام :هيچ مؤمنى نيست مگر آن كه هر چهل روز يك بار ، به وسيله بلايى متنبّه مى شود. اين بلا يا به مال او مى رسد ، يا به فرزندش يا به خودش ؛ كه پاداش آن را مى بيند ، و يا اندوهى به او مى رسد كه نمى داند از كجاست.