پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :من به بزرگوارى هاى اخلاقى و نيكى هاى آن برانگيخته شدم.
الإمامُ عليٌّ عليه السلام ـ في خُطبَةٍ لَهُ ـ : فَبَعَثَ فيهِم رُسُلَهُ و واتَرَ إلَيهِم أنبِياءَهُ ؛ لِيَستَأدوهُم ميثاقَ فِطرَتِهِ ، و يُذَكِّروهُم مَنسِيَّ نِعمَتِهِ ، و يَحتَجُّوا عَلَيهِم بِالتَّبليغِ ، و يُثيروا لَهُم دَفائِنَ العُقولِ ، و يُروهُم آياتِ المَقدِرَةِ .
امام على عليه السلام ـ در خطبه خويش ـ فرمود: پس [خداوند ]فرستادگان خود را ميان ايشان برانگيخت ، و پيامبرانش را يك به يك به سوى آنان فرستاد تا پيمان فطرتش را از آنان باز ستانند ، و نعمت فراموش شده خدا را به يادشان آورند و حجّت را با تبليغ بر آنان تمام كنند، و انديشه هاى پنهان آنان را برانگيزانند ، و نشانه هاى قدرت [الهى ]را نشانشان دهند.
عنه عليه السلام ـ في ذِكرِ النَّبِيِّ صلى الله عليه و آله ـ : طَبيبٌ دَوّارٌ بِطِبِّهِ ، قَد أحكَمَ مَراهِمَهُ ، و أحمَى مَواسِمَهُ . يَضَعُ ذلِكَ حَيثُ الحاجَةُ إلَيهِ ، مِن قُلوبٍ عُميٍ ، و آذانٍ صُمٍّ ، و ألسِنَةٍ بُكمٍ . مُتَتَبِّعٌ بِدَوائِهِ مَواضِعَ الغَفلَةِ ، و مَواطِنَ الحَيرَةِ .
امام على عليه السلام ـ در ياد كرد از پيامبر صلى الله عليه و آله ـ فرمود: [او] طبيبى بود كه با طبابتش در گردش بود . مرهم هاى خود را استوار مى داشت ، و داغ هاى خود را به جا مى نهاد و هر جا كه نيازْ بود (از قلب هاى نابينا تا گوش هاى ناشنوا و زبان هاى گنگ) به كارش مى بست. با داروهايش جايگاه هاى غفلت و موارد سرگردانى [مردم ]را مى جُست .
الكافي عن سليمان بن خالد:قُلتُ لأَِبي عَبدِ اللّه ِ عليه السلام : إنَّ لي أهلَ بَيتٍ و هُم يَسمَعونَ مِنّي ، أ فَأَدعوهُم إلى هذَا الأَمرِ ؟ فَقالَ : نَعَم ؛ إنَّ اللّه َ يَقولُ في كِتابِهِ : «يَـا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا قُوا أَنفُسَكُمْ وَ أَهْلِيكُمْ نَارًا وَقُودُهَا النَّاس وَ الْحِجَارَةُ»
.
الكافى ـ به نقل از سليمان بن خالد ـ : به امام صادق عليه السلام گفتم : من خانواده اى دارم كه از من شنوايى دارند . آيا آنان را به اين امر (امامت شما) فرا خوانم؟ فرمود : «آرى، كه خداوند در قرآن مى فرمايد : "اى كسانى كه ايمان آورده ايد! خودتان و كسانتان را از آتشى كه سوختِ آن مردم و سنگ ها هستند ، حفظ كنيد"».