293. اجراى احكام خدا، آرامش بخش است

هر كس، انسانى را بدون ارتكاب قتل يا فساد در روى زمين بكشد، گويى همه انسان ها را كشته و هر كس، انسانى را از مرگ نجات دهد، گويى همه مردم را زنده كرده است.

خداوند، كشتنِ انسان را بِدان جهتْ حرام فرمود كه اگر آن را حلال مى كرد، باعث نابودى مردم و هرج و مرج در اداره جامعه مى شد.

دل بنده، هميشه پذيراى ترس و اميد است، تا آن گاه كه خونى را به ناحق بريزد. پس چون خون ريخت، دلش زير و رو مى گردد و براثر گناه، مانند كوره آهنگرى تفتيده و سياه مى شود و ديگر نه كار خوب را، خوب مى داند و نه كار بد را، بد.

نابود شدنِ همه دنيا، اَهَميتش نزد خدا، كمتر از اين است كه خونى به ناحَق ريخته شود.

ريختن خون مسلمانى كه به يگانگى خدا و پبامبرى من گواهى مى دهد، جايز نيست، مگر در سه مورد: كسى كه مرتكب زناى مُحصنه شده باشد. چنين كسى بايد سنگسار شود. كسى كه با سلاح به جنگ خدا و پيامبرش برخيزد. چنين كسى يا كشته مى شود يا به دار آويخته مى گردد و يا تبعيد مى شود، و كسى كه ديگرى را كشته باشد كه در اين صورت، بايد او را [قصاص كرد و] كشت.