267. مخلوطى ازترس ازخدا وتوكّل بر او

مؤمنان كسانى هستند كه هرگاه نام خدا برده شود، دل هايشان مى ترسد و هنگامى كه آيات خدا بر آنها خوانده شود، ايمانشان بيشتر مى گردد و به پروردگارشان توكّل دارند.267. مخلوطى از ترس از خدا و توكّل بر او

هر كس در باره خدا نينديشد، از [مجازاتِ] او ترسى به خودْ راه نخواهد داد و آن كه به خدا نمى انديشد، دلش با معرفت خدا چنان پيوند نخواهد خورد كه با آن، بصيرت يابد و حقيقت معرفت را در دلش دريابد و كسى چنين نخواهد شد، مگر آن كه رفتار وى همانند گفتارش و باطن وى مطابق ظاهرش باشد.

بنده، مؤمن نباشد مگر آن گاه كه بيمناك و اميدوار باشد و بيمناك و اميدوار نباشد مگر آن گاه كه بيم و اميد، او را به عمل وادارد.

هر كس به چيزى اميدوار باشد به دنبال آن مى رود و هر كس از چيزى بترسد از آن فرار مى كند. من نمى دانم كسى كه با خواهشى نفسانى روبه رو مى شود امّا آن را، به سبب ترس [از عذاب و كيفر الهى] رها نمى كند، چه ترسى دارد؟ و نمى دانم كسى كه به سختى و مصيبتى گرفتار مى شود امّا اميدش [به اجر و ثواب الهى] او را به صبر در برابر آن وا نمى دارد، چه اميدى دارد؟

هر كس از [مجازاتِ] پروردگار خود بترسد، ظلم نمى كند.