۲۶۵. براى رضاى خدا، و نه افراط و نه تفريط

هرگز دست خود را [در انفاق و بخشش] به گردن نبند و بيش از حد نيز دست خود را مگشاى [و افراط و تفريط مكن] كه [در هر دو صورت ]مورد سرزنش قرار مى گيرى و حسرت خواهى خورد.

اگر كسى دار و ندار خود را در راهى از راه هاى خدا خرج كند، كار خوبى نكرده و توفيقى نيافته است. مگر نه اين كه خداى تعالى مى فرمايد: «با دست هايتان خود را به هلاكت نيندازيد و نيكى كنيد كه خداوند، نيكوكاران را دوست دارد»؟ مقصود [از نيكوكاران]، ميانه رَوى كنندگان هستند.

درباره آيه «هرگز دست خود را به گردن نياويز [و بُخل نورز] و آن را بيش از حد نيز مگشاى كه سرزنش شده و حسرت زده بنشينى» فرمودند: مقصود از حسرت، تهى دستى است.

سخاوتمند، كسى است كه مال خود را ببخشد و اين كار را براى رضاى خدا انجام دهد، امّا كسى كه در راه معصيت خدا، دست و دل باز باشد، باركش خشم و ناخشنودى خداست. چنين كسى بخيل ترينِ مردمانْ نسبت به خود است، چه رسد به ديگران!

سخاوتمند، آن ولخرجى نيست كه اموال خود را نابه جا مى بخشد؛ بلكه كسى است كه زكات و ديگر حقوق مالى اى را كه خداى ـ عزّ و جلّ ـ بر او واجب كرده است، مى پردازد.