235. گشايش، پاداش دنيوى تقوا و احسان

اما هر كس كه [حق خدا را] داد و تقوا پيشه كرد و جزاى نيكوتر [خدا] را تصديق كرد، كارها را بر او آسان مى كنيم.

شخصى به امام صادق عليه السلام عرض كرد من اِنفاق مى كنم ولى عوضى براى آن نمى بينم. حضرت فرمودند: آيا ديده اى كه خداى ـ عزّ و جلّ ـ وعده خلاف بدهد؟ گفت: نه! فرمودند: پس اين [مشكل] از كجاست؟ عرض كرد: نمى دانم. فرمودند: اگر كسى مال حلالى به دست آوَرَد و از آن مال، دِرهمى انفاق كند، خدا، قطعا عوض آن را به وى مى دهد.

چون روز خدا را آغاز كردى، صدقه اى بده تا شومى آن روز را از تو دور گرداند و چون شب شد، صدقه اى بده تا شومىِ آن شب را از تو دور سازد.

اِنفاق، بر دو اصل، استوار است: [يكى] در پى مال حلال بودن براى انفاق و [ديگرى] مُلايمت داشتن [و زياد دست و پا نزدن] در طلب روزى.

ابن عباس مى گويد: هنگامى كه فرمان اِنفاق (خرج كردن) در راه خدا نازل شد، گروهى از صحابه نزد پيامبر صلي الله عليه و آله آمدند و عرض كردند: اين اِنفاقى كه فرمان يافته ايم تا از اموال خود بپردازيم، نمى دانيم چيست. چه قدر از مالمان را انفاق كنيم؟ پس خداوند، اين آيه را نازل فرمود: «از تو مى پرسند كه چه انفاق كنند. بگو: مازاد را». تا پيش از اين آيه، پيامبر صلي الله عليه و آلهاز مال خود چندان انفاق مى كرد كه ديگر چيزى نمى يافت تا صدقه بدهد و هيچ غذايى نمى خورد، مگر اين كه از آن مقدارى صدقه مى داد.