232. هر چه كنى، به خود كنى

هر كس كافر شود، كفرش به زيان خود اوست و آنان كه كار شايسته انجام مى دهند، براى خودشان زمينه مى سازند (و ذخيره مى نمايند).

خير [و خوبى]، آن نيست كه ثروت و فرزندانت زياد باشد؛ بلكه خير [و خوبى]، آن است كه عمل صالحت بسيار و بردبارى ات فراوان باشد و با عبادت پروردگارت به مردم، فخر نفروشى و وقتى كار نيكى انجام دادى، خدا را شكر كنى و چون بَدى اى از تو سر زد، از خداوند، آمرزش بخواهى.

مؤمن، آسان گير و بلند نظر است و اخلاقى خوش دارد. و كافر، بد خُلق و سختگير است.

در پى عمل باشيد و در پى عمل باشيد! و به عاقبت بينديشيد و به عاقبت بينديشيد! و استوار باشيد و استوار باشيد! و صبر پيشه كنيد و صبر پيشه كنيد! و پارسايى پيشه كنيد و پارسايى پيشه كنيد! بدانيد كه شما را پايانى است پس به سوى آن، رو بياوريد.

كفر، بر چهار پايه استوار است: تُندرَوى، بگومگو، انحراف از حق و دشمنى ورزيدن. كسى كه تُندروى كند، به حق نمى رسد و كسى كه ناآگاهانه بگومگو كند، همواره از ديدن حقيقت، محروم است و هر كس از حقْ منحرف گردد، خوبى را بدى و بدى را خوبى مى پندارد و از باده گمراهى مست مى شود و كسى كه دشمنى بِوَرزد، راه ها برايش ناهموار و كارش سخت مى شود و راه نجات، بر او بسته مى مانَد.