۲۲۰. به سوى بهشت

هر كس از مقام خدايش بترسد و خود را از هوا و هوس باز دارد به يقين بهشت جايگاه اوست.

هر ترسى، واقعى و ماندگار است، مگر ترس از خدا كه ممكن است خيالى [و گذرا] باشد... . انسان، اگر از بنده اى از بندگان خدا بترسد، آثار ترس، در رفتارش آشكار مى شود؛ امّا در برابر پروردگارش چنين نيست. چنين كسى، ترسش از بندگان، نقد [و آشكار] است و ترسش از آفريدگار، پنهان و نسيه.

خداوند، بندگانى دارد كه ترس از خدا، دل هايشان را شكسته و از اين رو، زبان در كام كشيده اند در حالى كه مردمانى سخنور و عاقل و صاحبدل و نجيب اند؛ با اعمال پاك به سوى خدا مى شتابند؛ اعمال زياد را در پيشگاه خدا زياد نمى دانند و به عمل كم، راضى نمى شوند؛ خود را بدترينِ مردم مى دانند، در حالى كه هشيارترين و نيكوكارترينِ مردمان اند.

خدايا! دل و زبانم از آن توست و رهايى و امانم به دست توست و تويى دانا به پنهان و آشكار من. پس صفحه دلم را از دشمنى و كينه پاك ساز و زبانم را از زشت گويى خاموش گردان و دلم را از آلودگى هاى هوس، بشوى و مرا در پناه خود، از گزند ناملايمات حفظ كن و درونم را به مراقبت از خودت وادار و بيرونم را با فرمانبرى از خودت سازگار ساز و مرا جسمى روحانى و دلى آسمانى و همّتى پيوسته به خودت عطا فرما.

شش چيز را از من بپذيريد [در عوض،] من هم براى شما بهشت را تضمين مى كنم: هرگاه سخن گفتيد، دروغ نگوييد و هرگاه وعده داديد، تخلّف نكنيد و هرگاه امينتان دانستند، خيانت نكنيد و چشمانتان را [از حرام،] فرو بنديد و عِفافْ پيشه كنيد و دست و زبان خود را نگه داريد.