131. سِرِّ سختى ها

ما هيچ پيامبرى را به هيچ شهر و روستايى نفرستاديم، مگر اين كه مردمان آن جا را به ناراحتى ها و خسارت ها گرفتار ساختيم تا مگر توبه كنند و به درگاه خدا تضرّع و زارى نمايند.

چون سختى به نهايت رسيد، گشايش آيد و چون حلقه هاى بلا، تنگ گردد، آسودگى فرا رسد.

هرگز مؤمن نخواهيد بود تا اين كه گرفتارى را نعمت و آسودگى و راحت را مصيبت بشمريد. و اين بدان جهت است كه صبر در گرفتارى، بهتر از غفلت در آسايش است.

خداوند، بندگانش را هنگام ارتكاب اعمال ناشايست، با كمبود ميوه ها و متوقّف شدن بركت ها و بسته شدن گنجينه هاى خيرات مى آزمايد تا توبه كننده توبه كند و گناهكار از گناه، باز ايستد و پندگيرنده پند گيرد و بازدارنده باز دارد. خداى پاك، توبه را وسيله فراوانى روزى و مايه رحمت بر آفريدگان قرار داد و فرمود: «از پروردگارتان آمرزش بخواهيد كه او همواره آمرزنده است، تا از آسمان براى شما بارانى پى در پى فرو ريزد و شما را با مال و فرزند، يارى نمايد و باغ هاى خرّم و نهرهاى جارى به شما عطا فرمايد». پس خدا رحمت كند كسى را كه به توبه روى آوَرَد و به خاطر خطاهاى خود، [از خدا] بخشش بطلبد و براى مرگ، توشه برگيرد.

به راستى كه گرفتارى بزرگ، پاداش بزرگ دارد. پس هرگاه خداوند، بنده اى را دوست بدارد، او را به گرفتارى بزرگ، مبتلا مى كند هر كس به آن گرفتارى، راضى و تسليم شود، نزد خدا، در مقام رضايت و تسليم، جاى دارد و هر كس از آن گرفتارى، ناراضى و ناخشنود شود، نزد خدا، در جايگاه ناراضيان خواهد بود.